Καμιά φορά συμβαίνει και το εξής: ένας αρθρογράφος νομίζει ότι μπορεί να θίξει την πολιτιστική και πολιτική κληρονομιά αυτών που δεν έχουν καμία ιδιοκτησία. Είναι δε μια πλάνη ιδιαίτερα διασκεδαστική όταν λαμβάνει τη μορφή δύο ολόκληρων παραγράφων, ενώ θα αρκούσε μόνο η φράση: η ζωή των υποτελών, αυτή η άρνηση της ελπίδας και της οκνηρίας, αυτή η χειρονομία του βανδαλισμού είναι μηδενισμός.Για όσους όμως δεν τους ανήκει ούτε το όνομά τους, για την τάξη της ασυνέχειας, το μνημείο είναι πανοπτική τεχνολογία στο δημόσιο χώρο, αναπόσπαστο μέρος του εξοπλισμού της συστημικής βίας και μηχανή αναπαραγωγής συλλογικών ταυτοτήτων που αποσιωπά τον κοινωνικό ανταγωνισμό.Να ξαναπιαστεί από την αρχή, λοιπόν, δεδομένου ότι η ιστορία των κοινωνιών, ως ιστορία των ταξικών αγώνων, δεν κατεδαφίζεται (sic).