Από τη μια οι αριθμοί δεν μπορεί να παραβλέπονται,κρύβουν μεγάλες αλήθειες,από την άλλη, όμως, συγκρούονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές.Επεκτατική πολιτική vs νεοφιλελεύθερης.Πέρα από τις παλινωδίες και τα είπα ξείπα της κυβέρνησης(αλλά σε μικρότερο βαθμό και των δανειστών),πολιτική είναι η κόντρα κατά βάθος.Γιατί τα νούμερα,ιδωμένα με διαφορετική οπτική,βγαίνουν.Και βγαίνουν με την προυπόθεση μιας προγραμματισμένης ανάπτυξης βασιζόμενης σε επενδύσεις, και όχι με επιστροφή στον πελατειασμό.Παράλληλα δε απαιτούνται σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο φορολογικό και ασφαλιστικό.Μια επανάσταση του αυτονόητου με ήπιες,έστω,παρεμβάσεις στις συντάξεις εξασφαλίζει την επίτευξη των στόχων.Δεν παίζεται μόνο το παιχνίδι με πλεονάσματα( και μάλιστα υψηλά),παίζεται και με ελλείμματα καμιά φορά.Αρκεί τα ελλείμματα να προυποθέτουν πλεονάσματα σοβαρότητας.Συνεχίζουμε όμως να εστιάζουμε την προσοχή μας στην ανερμάτιστη,όντως,τακτική της κυβέρνησης και ξεχνάμε(;)να στηλιτεύσουμε την αδικαιολόγητη εμμονή των Γερμανών να εξακολουθούν να ενδύονται τον ζουρλομανδύα της λιτότητας,οδηγώντας ετσι σε στασιμότητα την ευρωπαϊκή οικονομία.Μάλλον πρέπει να κερδίζουν πολλά από την εμμονή αυτή.Μάλλον πρέπει να ψαχτούμε και εμείς για το σύνδρομο της Στοκχόλμης…Γιατί την κρίση μπορεί να μην την έφεραν τα μνημόνια,στην περίπτωση όμως της Ελλάδας όχι μόνο δεν την θεράπευσαν,αλλά παράλυσαν και κάθε ζωτικό της κύτταρο.Εως ένα βαθμό δικό τους παιδί είναι ο Συριζα.Αυτοί όμως διαφεντεύουν τις τύχες της Ευρώπης και πρέπει να χορεύουμε όλοι στο δικό τους ρυθμό.
