Ζούμε σε μια κοινωνία lessaiz-faire, στην οποία τα πρέπει επιβάλλονται, εσωτερικεύονται κι εμφανίζονται ως προσωπικές επιλογές. Έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, η οποία φυσικά καταντά να είναι μια άμετρη ελευθεριότητα εκεί που τα "πρέπει" είναι αναγκαία και η οποία καταστέλλεται όταν τα "πρέπει" είναι περιττά. Το φαινόμενο αυτό λανθασμένα το ταυτίζουμε με την πρόοδο. Το αποτέλεσμα είναι να εξαντλούμαστε στα ΔΕΝ πρέπει και τελικά να ορίζουμε τη ζωή μας αρνητικά. Φυσικά και η καλλιέργεια του ανθρώπου προϋποθέτει πρέπει (νομίζω περισσότερα από αυτά που διάβασες...) τα οποία είναι εκ των ων ουκ άνευ για μια ομαλή κοινωνική συμβίωση. Μόνο που τα πρέπει, όταν η καλλιέργεια είναι ουσιαστική, τείνουν να πηγάζουν εκ των έσω και να προσαρμόζονται σε αυτά των άλλων μελών της κοινωνίας. Ο λόγος που μας εντυπωσιάζουν τα πολλά πρέπει είναι ότι δεν έχουμε μάθει να διαχειριζόμαστε τις υποχρεώσεις μας γιατί παντού γύρω μας κυριαρχεί ο "εαυτουλισμός"...