#5Είναι μια συμπεριφορά που έχω περίπου παρατηρήσει και εγώ σε αρκετούς συγγενείς μετανάστες του 50-60. Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να σκεφτείς τις συνθήκες υπό τις οποίες έφυγαν. Δεν είναι όπως φεύγει πολύς κόσμος τώρα, συνειδητοποιημένα ως διέξοδο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Έφυγαν εγκαταλείποντας συνήθως ένα πολύ στενό περιβάλλον οικογένειας και χωριού που ήταν το μόνο που ήξεραν, για να πάνε σε μία χώρα όπου δεν ήξεραν καλά καλά τη γλώσσα με μοναδικό στόχο και ουσία της μετέπειτα ζωής τους να δουλέψουν πολύ σκληρά για να καταφέρουν κάτι.40-50 χρόνια βλέπουν ότι τα αδέρφια τους που έμειναν πίσω και δεν έκαναν τις ίδιες θυσίες να έχουν καταφέρει και αυτοί τα ίδια. Σημασία θερωρώ πως έχει επίσης πως ένα πολύ μεγάλο τμήμα των μεταναστών δεν απέλαυσε στην ουσία τα πλεονεκτήματα τις χαοτικής τότε πολιτιστικής διαφοράς, αλλά κλείστηκε σε μία κουλτούρα νοσταλγίας και αδιάκοπου μόχθου.Προσωπικά, αυτό που βλέπω σε δικούς μου συγγενείς/γνωστούς δεν είναι τόσο η απαξίωση που λες όσο μία έκδηλη αμηχανία τα τελευταία 10-20 χρόνια κυρίως στο οικονομικό κομμάτι. Πριν έρχονταν στην Ελλαδίτσα και ένιωθαν "παντοδύναμοι" και για αυτό δικαιωμένοι. Μπορούσαν να αγοράσουν ότι ήθελαν και περιέγραφαν τις εξωτικές τεχνολογίες που είχαν εκεί. Πια βλέπουν κάπως αμήχανα ότι η οικονομική τους δύναμη δε διαφέρει ιδιαίτερα από τη δική μας και πως ότι υπάρχει εκεί διατίθεται και εδώ.Θα σου πρότεινα λοιπόν να δώσεις τόπο στην οργή για τους ανθρώπους που έστω και λανθασμένα προσπαθούν να δικαιολογήσουν στο μυαλό τους τις θυσίες μια ζωής.
