Λοιπον, νομιζω οτι καταλαβα ποιο ειναι το προβλημα: Σε τρομαζειαυτο που νιωθεις για τον αλλον. Σκεφτεσαι "Πως γινεται να συμβαινει αυτο, αφου ειμαι ερωτευμενη με το αγορι μου;" Θα σου πω εγω, που ειμαι 40 χρονων και παντρεμενη πολλα χρονια: Μια χαρα γινεται και θα γινεται, και τωρα και στο μελλον. Ουτε κακο ειναι, ουτε εξαπατας κανεναν. Προβλημα θα γινει αν ο αλλος αρχισει να απασχολει τη σκεψη σου πολυ, αν αρχισεις να φανταζεσαι "πως θα ηταν αν..." κλπ, αν η σχεση σου αρχισει να μη σε γεμιζει. Για μενα καλο θα ηταν να κανεις μια κουβεντα με τον εαυτο σου, να δεις τι σε προβληματιζει σχετικα με τον φιλο σου, να εκφρασεις τις σεξουαλικες σου επιθυμιες, να δωσεις χρονο στη σχεση να εξελιχθει. Εχεις ενα μεγαλο ατου στα χερια σου, οτι εισαι μικρη. Μεγαλωνοντας θα παρεις τις απαντησεις που θες, μεσα απο τις εμπειριες που θα αποκτησεις.
