#7 Χα! Είναι σχεδόν βαυκαλιστικός και αστείος ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ιστορία, και χώρια που πολλές φορές μας αφήνει με κοινωνικά ψυχολογικά τραύματα. Αυτή είναι η άποψή μου. Από την αρχαιότητα μέχρι τα σύγχρονα χρόνια, ουσιαστικά ασχολούμαστε με την ιστορία των εξαιρέσεων: Ολόκληρες σελίδες γράφονται για αυτές τις εξαιρέσεις, είτε ήτανε βασιλείς/ευγενείς, είτε άνθρωποι που τα κατάφεραν σε δύσκολες συνθήκες, κλπ,κλπ. Από την μία αυτό είναι αναμενόμενο: Είναι οι άνθρωποι με τη μεγαλύτερη επιρροή επάνω στο γένος μας, των οποίων οι πράξεις έχουν συνέπειες που μας αγγίζουν στο χρονικό διηνεκές.*Αλλά* ξεχνάμε ότι για όλους όσους "τα κατάφεραν" υπάρχουν αμέτρητοι που ήπιαν το πικρό ποτήρι της συνθήκης τους, χωρίς να τα καταφέρουν, και χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν απαραίτητα πιό αδύναμοι/λιγότερο ικανοί, κλπ, κλπ. Κατά βάση ήταν (μέσα στον γενικό κανόνα) πιό άτυχοι: τόσο άτυχοι όσο όλος ο υπόλοιπος γενικός πληθυσμός. Αναφέρονται συλλογικά, όπως είναι επόμενο, αφού κανένας δεν κάθησε να γράψει τα ονόματά τους, και οι τύχες τους καλύπτουν γραμμές-άντε παραγράφους- και όχι σελίδες, πόσο μάλλον βιβλία. Π.χ "τόσοι πέθαναν σε αυτή τη μάχη" "τόσοι ξεσπιτώθηκαν από τα σπίτια τους και έζησαν σε αθλία κατάσταση μέχρι το θάνατό τους" κλπ.Αλλά δε δίνουμε τη βάση που θα έπρεπε εκεί. Δεν καταλαβαίνουμε πώς μας επηρρεάζουν ακόμα οι καταστάσεις τους, κι ας μην γνωρίσαμε ποτέ ποιοί ήταν. Αντίθετα παίρνουμε ως πρότυπα κάποιες εξαιρέσεις (όπως σωστά λέει η Λένα), και κινούμαστε, συγκρινόμαστε, αποσκοπούμε σε αυτές.Κοίτα: είναι ανόητο. Πολλοί ιδιαίτεροι, ξεχωριστοί, δυνατοί, συνηθισμένοι, ασυνήθιστοι, αδύναμοι, και γενικά όλων των ειδών άνθρωποι ΔΕΝ τα κατάφεραν για κάθε έναν που τα κατάφερε, για διάφορούς λόγους. Αυτό είναι που κάνει την επιτυχία αξιοσημείωτη. Δεν είσαι σε αυτούς που τα κατάφεραν, μέχρι να τα καταφέρεις (πράγμα που δεν εξαρτάται *μόνο* από σένα). Είσαι (όπως όλοι μας) στους υπόλοιπους...#2 Υπάρχουν πολλών ειδών όνειρα. Υπάρχουν επιπόλαια, βαθιά ριζωμένα, άλλα που τα χτίζουμε και τα γκρεμίζουμε κάθε μέρα, και άλλα που είναι κομμάτια του είναι μας.Αν πήγες στη σχολή ικάρων (η οποία ήτανε η παιδική σου επιθυμία), πέρασες όλες σου τις εξετάσεις, κουράστηκες, αγχώθηκες, προσπάθησες, και στο τέλος σε έκοψαν επειδή είχες μυωπία, βέβαια, είναι πολύ λογικό να νιώθεις ματαίωση: Έδωσες ένα κομμάτι του εαυτού σου εκεί, και τόση προσπάθεια δεν οδήγησε πουθενά. Καλά έκανες και πένθησες, αλλά η ζωή συνεχίζεται, είτε το θέλουμε είτε όχι, και κάνουμε ό,τι μπορούμε με ό,τι έχουμε.Αν απλά γκρινιάζεις διότι πώς να δώσεις εξετάσεις για σχολη ικάρων, τώρα που έχεις μυωπία; και κάθεσαι και το μιρμιρίζεις για δυο χρόνια, ε ξεκόλλα. Και κοίτα πόσο πολύ χρησιμοποιείς το όνειρό σου σα δικαιολογία για να μην ζείς την πραγματική σου ζωή.
