Το ότι η σύγχρονη κοινωνία επικροτεί το εύκολο, είναι γνωστό και συμφωνώ απολύτως με το άρθρο. Το εύκολο κέρδος, το εύκολο σεξ, η εύκολη μαγειρική, η εύκολη απόλαυση, η εύκολη μουσική, η εύκολη λογοτεχνία είναι όντως μέρος της κοινωνικής συνείδησης και πολλές φορές έχουν τραγικά αποτελέσματα. Το σημείο που θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου είναι στο "δύσκολο" ως λύση. Π.χ λέει το κείμενο Τα βιβλία τα θέλουμε να είναι ευκολοδιάβαστα, να έχουν αρχή, μέση και τέλος, έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας την αρχή, τη μέση και το τέλος, γιατί «με τόσα που περνάμε, ε, δεν αντέχουμε να διαβάζουμε και Κάφκα». Είναι ο Κάφκα ή ακόμη χειρότερα ο Τζόυς λύση; Δεν νομίζω. Όπως ένα φαγητό δεν πρέπει να είναι μόνο θρεπτικό, αλλά και νόστιμο (να τρώγεται δηλαδή) έτσι και με την λογοτεχνία. Η ευκολία δεν είναι κάτι κακό αφ' εαυτής, απλά έχει κακά αποτελέσματα που πρέπει να επιληφθούμε. Το ηθικό κριτήριο δεν είναι ανεξάρτητο από το αισθητικό, το οποίο πρέπει να ικανοποιείται εξίσου. Μπορεί να μην άντεξα την στριφνότητα του Προυστ, αλλά τον "Φάουστ" του Γκαίτε τον ξεκοκάλισα σε ένα απόγευμα - γρήγορα, απολαυστικά και υγιεινά!