#7 Αν λέγοντας "ανεξάρτητα" εννοείς μια ανοιχτή διαθεσιμότητα, δηλαδή την συντροφική ελευθερία, ναι, αρχικά θα πελαγώσεις μόλις χωρίσεις (ΑΝ χωρίσεις), αφού δεν θα το έχεις ξαναζήσει ως ενήλικη και δεν θα ξέρεις ούτε πώς να νιώσεις γι' αυτό αρχικά. (Εγώ το βίωσα αυτό μετά από οχτώμιση χρόνια συναπτών συντροφικών σχέσεων που έτυχε να έχω, αλυσιδωτά, και όταν ξαφνικά στα 26 μου βρέθηκα για πρώτη φορά single, δεν αντέδρασα πολύ καλά μέχρι να το συνηθίσω και να προσαρμοστώ.) Γιατί πρόκειται για μία μεταβατική περίοδο μεταξύ σχέσεων - έτσι θα ειδωθεί, τουλάχιστον - που εσύ είχες την τύχη ή την ατυχία να μην έχεις ζήσει και άρα να μην έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι. Αλλά θα ξαναβρείς τον βηματισμό σου, έστω και αφού περάσεις πρώτα ένα μικρό - και αναπόφευκτο ίσως - σοκ, που λόγω της καινοφανούς αλλαγής μπορεί να διαρκέσει και αρκετούς μήνες. Εντούτοις κάποια στιγμή θα αρχίσεις ξανά να βρίσκεις τους δικούς σου φυσιολογικούς ρυθμούς. Η ζωή δεν σε αφήνει, αν δεν την αφήσεις. Εκτός από τις χαρές και τις ηδονές της, δεν σε αφήνουν και τα προβλήματά της. Αυτά, αν σε απασχολεί η κατάσταση single.Όμως, το ότι λες πως δεν γνώρισες ακόμα τον εαυτό σου σε αντίθεση με τις φίλες σου, είναι άλλου παπά βαγγέλιο. Γιατί; Σου λείπουν ερωτικές εμπειρίες για να τον γνωρίσεις; Η μοναχικότητα μήπως; Δεν έχεις αναπτύξει την ιδιωτικότητά σου όσο θα έπρεπε, όσο το είχες ανάγκη; Σου λείπει κάτι άλλο που περιορίζει η μόνιμη σχέση σου; Έκανες συμβιβασμούς που δεν ήθελες; Με δυο λόγια, τί πιστεύεις είναι εκείνο που σε εμποδίζει να εξελιχθείς και να σταθείς στα πόδια σου, ενώ έχεις σχέση;Και γιατί στηρίζεσαι μόνο στο αγόρι σου;; Άλλη ζωή δεν έχεις; Φίλους, οικογένεια, κοινωνικότητα (συναδέλφους/συμφοιτητές, γνωστούς κλπ.); Αυτά είναι επιλογές που κανένας δεν μπορεί να σου στερήσει, να ξέρεις, είτε έχεις είτε δεν έχεις σύντροφο.
