Όταν εν τέλει πήγα τα συζητήσαμε εκτενώς και έκανα μια πολύ γερή αναδρομή στο παρελθόν. Εν τέλει ήταν και τα δύο. Ξεκίνησα με μία σχέση όπου χωρίς να ζητήσω τίποτα μου έκανε όλα τα χατίρια και μου έφερνε τον ουρανό με τ'άστρα, η οποία κράτησε και καιρό, και μετά νόμιζα ότι έτσι είναι η φάση με όλες τις σχέσεις. Διαστρεβλώθηκε η έννοια της σχέσης εντελώς στο κεφάλι μου. Μετά που χωρίσαμε δεν άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου και κατέληξα να κρατήσει δέκα χρόνια αυτή η κατάσταση μετά την πρώτη μου σχέση οπότε έγινε τελείως κομμάτι του εαυτού μου. Όταν γίνονταν καυγάδες για χαζούς λόγους ποτέ δεν παραδεχόμουν το λάθος μου και αν ζήταγα και συγγνώμη δεν το εννοούσα και είχα άλλα στο μυαλό μου, τύπου "ναι, καλά τα λες, αλλά έχω κι εγώ δίκιο και μάλιστα πολύ", που δεν ήταν και αλήθεια. Δεν ήταν το σύνδρομο της πριγκίπισσας, αλλά ήταν παρόμοιο. Το κυριότερο είναι ότι αν το συνειδητοποιήσεις αλλάζεις, με την προϋπόθεση ότι υπάρχει όρεξη και κάνεις προσπάθεια.