Απ' τη μία χαίρομαι που η φίλη σου φαίνεται να έχει ξεπεράσει το πολύ τραυματικό αυτό γεγονός κι απ' την άλλη αναρωτιέμαι κατά πόσο το έντονα θρησκευόμενο περιβάλλον "έβαλε το χέρι του" ενάντια στην αυτοδιάθεση της γυναίκας αυτής. Μπορείς να είσαι καλά, μπορεί να έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι είσαι καλά και αυτά τα δύο δεν είναι απαραίτητα συνώνυμα ...ή μήπως όχι; Εντυπωσιάζομαι (not really) που στεναχωρήθηκε για το γεγονός ότι ο-με-το-στανιό-δότης-σπέρματος (sorry που δεν τον αποκαλώ … πατέρα) δεν «πρόσεξε» καν τον γιο του.Με αφορμή το blog αυτής της τύπισσας: https://defeatingthedragons.wordpress.com/ (η ίδια συστήνεται ως χριστιανή, διαθεματική φεμινίστρια, bisexual, light bdsm-er, κ.λπ.) και την εμπειρία της στο religious abuse και την purity culture και πώς αυτό επηρέασε την ίδια μέσω κακοποίησης/ βιασμών που υπέστη από ομοίως θρησκευόμενο, αυτοκαταπιεζόμενο νεαρό (βλ.: https://defeatingthedragons.wordpress.com/2015/03/06/the-lie-that-made-me-give-up/) θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε και για το background του τύπου.
