#5 Δε μας γράφεις τί πρόβλημα, και μάλιστα μή ιάσιμο έχει η αδερφή σου, αλλά σίγουρα πρέπει να λάβεις υπόψη σου το γεγονός ότι τέτοιου είδους καταστάσεις επηρρεάζουν την ψυχοσύνθεση του ανθρώπου (θετικά ή αρνητικά-μεταξύ μας, κυρίως αρνητικά), και τον κάνουν να βλέπει διαφορετικά τη ζωή. Έχοντας πει αυτό, η αδερφή σου δεν οφείλει, ούτε στην κοινωνία ούτε σε κανέναν να ζήσει με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Είναι προφανώς λάθος να μη στηρίζεται στα δικά της πόδια, όχι όμως διότι το γράφει στη λίστα της καθωσπρέπει ζωής, αλλά διότι οι γονείς σου δε θα είναι πάντα εκεί να τη στηρίζουν.Το πρόβλημα είναι ότι τώρα αυτή δεν το βλέπει, δεν έχει καμία όρεξη να το δει, εσύ προφανώς της φαίνεσαι απλώς επιθετική, και αναγκαστικά, από τη στιγμή που το θέμα το αντιλαμβάνεται πολύ μακρινό και δεν την αγγίζει, εσύ δε μπορείς να κάνεις τίποτα.Μπορείς φυσικά να έχεις μία καλή σχέση μαζί της, κάνοντας στην άκρη όλο αυτό: η αδερφή σου σίγουρα είναι παραπάνω πράγματα από την έλλειψη δουλειάς της ή το πρόβλημα υγείας της. Βλέποντάς την έτσι, τη βοηθάς να δει τον εαυτό της έτσι, πράγμα που είναι μακροπρόθεσμα πολύ μεγαλύτερη βοήθεια από το ανηλεές και χωρίς ανταπόκριση κράξιμο.#2 Τί μου θύμισες τώρα! Εγώ στο σχολείο είχα πάντοτε πολύ κακή φήμη. Ήμουν που ήμουν πιο αδέξια και από θαλάσσιο ελέφαντα (διάβασε τη χτεσινή ερώτηση), ήμουν και κουτσομπόλα, είχα την τύχη να είμαι και ομορφούλα, άρα είχα σχέσεις με τα αγόρια (πολλές), ενώ δε ντυνόμουν "κοολ", και όλα αυτά τα συνδύαζα με μοναδικό τρόπο σε ένα πρόσωπο: Επάνω μου. Πολλές φορές ξύπναγα κι έλεγα "σήμερα δε θα σε επηρρεάσουν. Σήμερα θα πας με το κεφάλι ψηλά", και κατέληγα να κλαίω στις τουαλέτες. Γιατί πάντα κατάφερνε να σπάσει η ανοχή μου στο κουραδοπέταγμα που υφιστάμην (υφιστάμην; καλά το έγραψα;). Υπήρχαν απροκάλυπτες συμπεριφορές, όπως τότε που στα διαλείμματα δεν τολμούσα να αφήσω την τσάντα στην τάξη, διότι μου πέταγαν το φαγητο, και πιό συγκαλυμμένες, όπως το θάψιμο που αναφέρεις. Θα μπορούσα να το παίξω πιο χαμηλών τόνων. Ακόμα και η μητέρα μου που τα έβλεπε, μου έλεγε "βρε κορίτσι μου, βάλε λίγο νερό στο κρασί σου, δε βλέπεις ότι με τη συμπεριφορά σου τις προκαλείς;" (για τις "βασανίστριές" μου), αλλά κάτι μέσα μου πείσμωνε, και έλεγα "όχι ρε πούστη", και την άλλη μέρα τις έθαβα όπως με έθαβαν, φιλούσα δημοσίως το αγόρι μου (που αδιαφορούσε παγερά για την κατάσταση) στα διαλείμματα, κλπ. Άλλωστε, άλλα, χαμηλών τόνων κορίτσια, τα ίδια τραβάγανε από εκείνες τις "κοοολ κλίκες". Παρά το θάρρος μου, πάντα βρισκόμουνα η "ριγμένη". Ίσως γιατί μέσα μου πάντα αισθανόμουν ότι κάπως είχαν δίκιο, ότι κάπως έφταιγα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι όντως δεν έφταιγα, και ότι το σχολείο λειτουργεί ως αρένα για τα παιδιά να εκφράσουν χωρίς φίλτρο και χωρίς επίπλαστες αβρότητες τη σκληρότητα εκείνη που υπάρχει στα σπίτια τους. Ο τρόπος αλλάζει ανάλογα με την ηλικία.Μπορείς να το πεις μπουλινγκ, μπορεις και να μην το πεις (είναι άλλωστε τόσο γενικευμένη η κατάσταση, που από πού να το πιάσεις), αλλά μη νομίζεις ότι ο έξω κόσμος είναι έτσι, οτι οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι έτσι, ότι στο μέλλον θα είσαι έτσι. Γιατί δεν είναι. Η Λένα το λέει πολύ σωστά, βρες κάποιο ενδιαφέρον για να δεις ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα στη ζωή, και για να αποκτήσεις εμπιστοσύνη σε κάτι. Και μίλα στο φέισμπουκ; Στο χόμπυ που θα βρεις; με εξωσχολικούς που περνάνε τα ίδια. Εκεί θα δεις πόση στήριξη μπορείς να πάρεις.
