maggie, είμαι η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση. Αυτό που εννοώ είναι ότι αισθάνομαι ότι κρύβει τα προβλήματα της κάτω απ' το χαλί. Σε καμία περίπτωση δε θεωρώ υποχρεωσή της το παιδί. Θεωρώ υποχρέωση της το να προσπαθήσει να δει τι θελει στη ζωή της. Και αυτό με επιφυλάξεις γιατί όπως πολύ σωστά είπε η α, μπα ποια ειμαι εγω που θα κρινω το πως θελει να ζήσει. Αυτά τα άγχη με τρωνε καθημερινά. Δεν ξερω αν ειναι χαρούμενη. Υποθέτω ότι είναι επειδη δεν κανει κατι να αλλάξει της ζωή της. Υποθέτω επίσης ότι μπορεί να μηνεχει δυναμη να μην αλλαξει τη ζωη της λογω της ασθένειας ακόμα κι αν το θέλει. Μόνο υποθέτω και και εκφράζω την ανησυχία μου άλλοτε σωστά, άλλοτε λανθασμένα. Είναι κι αυτό μέσα στις παραπλευρες απώλειες της ασθένειας σε μια οικογενεια. Όλοι οι κοντινοί επηρεάζονται πόσο μάλλον εγώ που έχω επιφορτιστεί από μικρή από γονείς, με το να συνεχισω τη ίδια βοήθεια που τωρα της δινουν απλόχερα οι δικοί μας. Μόνο που εγώ δε θέλω να συνεχισω να προσφερω ετσι γιατί θεωρω λανθασμένη αυτή την τακτική.