Αχ καλή μου, σε καταλαβαίνω απόλυτα. Η δική μου αδελφή δεν έχει πρόβλημα υγείας, αλλά δεν έχει μάθει ποτέ στη ζωή της να βάζει στόχους και να δουλεύει για να τους πετύχει. Οι γονείς είναι χωρισμένοι, οπότε δεν υπάρχει κοινή στάση απέναντί της, θεωρώ όμως ότι με τον τρόπο τους υποστηρίζουν / δεν αντιδρούν σε αυτή τη συμπεριφορά. Άποψή μου είναι ότι δεν είναι ευτυχής με αυτόν τον τρόπο ζωής, αλλά δεν ξέρει πώς αλλιώς να είναι. Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι ΔΕΝ είναι δικό σου πρόβλημα. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αναλάβεις το ρόλο των γονιών σου, είτε παράλληλα με αυτούς είτε όταν φύγουν από τη ζωή. Δεν πρέπει για τη δική σου υγεία.Δεν μπορώ να σε συμβουλεύσω τι μπορείς να κάνεις γι' αυτό το αίσθημα "ανημπόριας" που φαντάζομαι ότι βιώνεις απέναντι σε αυτή την κατάσταση, κι εγώ ακόμη το ψάχνω. Καλή δύναμη και υπομονή.