Δεν ξέρω τι θα έλεγε η Μαρία. Ξέρω τι θα έλεγα εγώ όμως:Έχω βαρεθεί να πληρώνω (από τη σύνταξη των γονιών μου φυσικά) για σεμινάρια και πιστοποιήσεις ώστε να "βελτιώσω" τα προσόντα μου και να βρω μία θέση εργασίας. Άφαντη. Έχω βαρεθεί να στέλνω βιογραφικά, να παίρνω μέρος σε διαγωνισμούς, προγράμματα... Καμία τύχη. Ίσως κάνω κάτι λάθος, δεν ξέρω. Μην έχω παράπονο, όμως, βρήκα 1 - 2 δουλειές του ποδαριού (κυριολεκτικά) και δούλεψα κανένα τρίμηνο.Επίσης, όσο αναίσθητο κι αν ακούγεται έχω βαρεθεί να προσφέρω εθελοντικά σε διάφορες οργανώσεις που θεωρώ πάραυτα ότι προσφέρουν έργο στις συνθήκες που ζούμε. Και ίσως να μην σταματήσω να το κάνω. Η χαρά της προσφοράς και της αλληλεγγύης αρχίζει και μειώνεται όσο αρχίζω να αισθάνομαι όλο και περισσότερο κορόιδο. Δουλεύω εθελοντικά και τ' ακούω κιόλας ότι παρασιτώ και ζω απ' τους γονείς μου. Και τώρα πρέπει να πάρω απόφαση να μην αυτοκτονήσω πριν πεθάνω. Δεν ξέρω πως μπορώ να πάψω να μην ολισθαίνω μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο στο... μηδενισμό, sorry.