Εξαιρετικό το κείμενο σας, κυρία Γαλανοπούλου, πραγματικά. Να προσθέσω, ωστόσο, μια και ανήκω σ'αυτούς που μέσα σε μία εβδομάδα έριξαν και έφαγαν τόσα μπλοκς όσα δεν είχαν ρίξει και δεν είχαν φάει μέσα σε μία τετραετία, πως δεν υπάρχει καμία ντροπή και βασικά καμία απόγνωση σ' όλο αυτό. Θεωρώ πως καλό είναι να ξεχωρίζουν τα στάχυα από τα ζιζάνια, έστω και στο facebook, πού'ναι μικρογραφία του έξω κόσμου. Κοινώς, δε σε γουστάρω έξω, σου κόβω την καλημέρα - δε σε γουστάρω στο διαδίκτυο, σε μπλοκάρω. Τόσο απλά. Επίσης, δεν είδα να στέκεστε καθόλου στο γέλιο που έπεσε επί μία εβδομάδα στο facebook. Η σάτιρα των ΟΧΙ απέναντι στους ΝΑΙ υπήρξε ευφυέστατη, ανελέητη, αναρχική - προσοχή: αναφέρομαι στη σάτιρα των ΟΧΙ απέναντι στους ''διάσημους'' εκπροσώπους του ΝΑΙ και όχι σε ''φίλους'' που είχαν διαφορετική άποψη. Ήταν στιγμές που μέσα στο στρες του επερχόμενου δημοψηφίσματος, σερνόμασταν χάμω από τα γέλια με τη διαδικτυακή κονιορτοποίηση του Μπογδάνου, της Κοσιώνη και του Ρουβά. Και να είστε σίγουρη, κυρία Γαλανοπούλου, πως αν δεν υπήρχαν τα social media και η σάτιρα, πιθανώς να ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με τόση προπαγάνδα από τα κανάλια. Κλείνω, λέγοντας πως τα φεϊσμπουκικά ΝΑΙ και ΟΧΙ δε δημιούργησαν μόνο εχθρούς, ''ντροπή και απόγνωση'', μα και φίλους, ανθρώπους που μπορεί να είχαν διαφορές, να γνωρίζονταν και στον έξω κόσμο επιδερμικά και που τους ένωσε για τα καλά μια συμφωνία - σύμπλευση πολιτικής - ιδεολογικής φύσης.