Το πρώτο πράγμα που πρόσεξα είναι ότι το πρόσωπό της αποπνέει σκληρότητα, ενώ αντίθετα αυτό του γιού της καλοσύνη...Δε γνωρίζω για ποιό λόγο έχασε την κηδεμονία του παιδιού, αλλά σίγουρα θα ήταν καλό να εξετάσει τη στάση της, που φαίνεται *ελαφρώς* εκτός πραγματικότητας, κρίνοντας από τα παρακάτω:"Προσπαθώντας να είμαστε πολιτικά ορθοί, κάνουμε το λάθος να παρουσιάζουμε όλους τους ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες σαν μια πανομοιότυπη στρατιά δυνατών και γενναίων αγίων οι οποίοι απλώς πήγαν ένα βήμα παραπέρα. Κι όμως, μερικές φορές μπορούν να γίνουν τέρατα, ακριβώς όπως και οι μη ασθενείς, με τη διαφορά ότι αυτούς δεν επιτρέπεται να τους αποκαλέσουμε έτσι ή να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό...", ξεχνώντας πως πολλοί ψυχικά ασθενείς (και γι'αυτό χαρακτηρίζονται ως ψυχικά ασθενείς) δεν έχουν, διότι δε μπορούν να έχουν, συναίσθηση και ευθύνη των πράξεών τους, άρα ο χαρακτηρισμός απέναντί τους είναι πράξη που ενδεχομένως πλήττει και τα λίγα εναπομείναντα υγιή κομμάτια τους.και: "Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να δίνουν με το ζόρι τα φάρμακα που βοηθούν στους ψυχικά ασθενείς - σε τέτοιες περιπτώσεις τα 'ανθρώπινα δικαιώματα' να πάνε να γαμηθούν. Πόσο γκροτέσκο που το κράτος νταντεύει τους μη-τρελούς και μας κάνει κήρυγμα και μας φορολογεί για ό,τι καταπίνουμε, αλλά αφήνει τους τρελούς να κάνουν ό,τι γουστάρουν!" Πέρα από το (αυτονόητο) ότι το κράτος δεν υποχρεώνει κανέναν (ψυχικά υγιή η μη) να καταπίνει τα φάρμακά του, εκτός και αν βρίσκεται στο νοσοκομείο-άρα η δήλωση είναι άτοπη, ποίος είναι άραγε υπεύθυνος να δίνει τα φάρμακα στον ασθενή, αν όχι αυτός που τον φροντίζει; (και αν θέλει να τον εξαναγκάσει σε αυτό ή όχι, είναι μια άλλη συζήτηση). Το συσχετισμό με τη φορολογία, πάλι, δεν τον κατάλαβα. Η Μπερτσιλ πράγματι παρουσιάζει μερικά κλασικά συμπτώματα ναρκισσισμού, όπως: αλλοίωση της πραγματικότητας, τοποθέτηση του εαυτού στο απυρόβλητο και αλλαζονικό λόγο.Είναι πράγματι πολύ στενάχωρο που έχασε το παιδί της, αλλά μου είναι αδύνατο να βλέπω όλο αυτό τον παραλογισμό στον οποίο βρίσκεται και να σκέφτομαι το παιδί μικρούλι να τον υφίσταται και (είτε αυτό συνέβαλλε στην ψυχική του ασθένεια είτε όχι) να μη θέλω κάπου μέσα μου να την κλωτσήσω, παρόλο που τη συμπονώ...