Εμείς μπορεί να μην ξέρουμε γιατί έχασε την κηδεμονία, όμως το επίσημο έγγραφο του δικαστηρίου, κάτι πρέπει να λέει επάνω: και σίγουρα, από τη στιγμή που οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις δε θεωρούνται επισήμως ως βλαπτικές για το παιδί, η σχέση της με την Σάρλοτ, δεν ήταν ο επίσημος λόγος.Όχι ότι έχει και τεράστια σημασία τελικά, απλά *ίσως* δείχνει ότι ήταν προβληματική η (όποια) σχέση της με το παιδί, ακόμα και για τα μάτια της πολιτείας.Το θέμα της ευθύνης στην ψυχασθένεια είναι μεγάλο: Και υπάρχουν σίγουρα πολλές υποθέσεις στα όρια της γραμμής, βλέπε Μπρέιβικ. Αλλά καθώς δε μπορούμε να ξέρουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά, το βρίσκω κάπως άσπλαχνο να κρίνουμε έτσι, ακόμα και αν (για να μην πω ειδικότερα αν) το άτομο από το οποίο τυχαίνει να έχουμε την εμπειρία είναι το παιδί μας.Φαντάστηκα πως ίσως το άρθρο να αδικείται: είναι πράγματι πολύ αποσπασματικά αυτά που αναφέρονται, και τα όσα λέει σε ένα άλλο πλαίσιο, ίσως θα μπορούσαν να βγάλουν νόημα.Πάντως το συσχετισμό με το αλκοολ, τα ψυχοφάρμακα, τους τρελούς που κάνουν ό,τι γουστάρουν και τη φορολογία, εξακολουθώ να τον χάνω...