Για κάποιον στην ηλικία μου (είμαι 34) και άτομο που οι μεταφυσικές ανησυχίες του χτύπαγαν "κόκκινο" στην εφηβεία του, η άφιξη των X-Files στην δεκαετία του '90, αποτέλεσε μια τηλεοπτική εξάρτηση (εκτός από τις σεζόν 8 κι 9, που μεταξύ μας, είναι ψιλο-για-τα-μπάζα). Είμαι από τα άτομα που τα πρωτοείδαν στην μεταμεσονύκτια ζώνη του ΑΝΤ1 (όπου κόπηκαν λόγω χαμηλής τηλεθέασης), 1 χρόνο περίπου πριν τα καθιερώσει το STAR στις 9 το βράδυ.Ζούσα και οργάνωνα την καθημερινότητα μου γύρω από την σειρά, ήθελα να ακολουθήσω τον τρόπο ζωής του Mulder, να βρω μια Scully για σχέση-συνοδοιπόρο, να τρέχω στον κόσμο να ερευνώ. Ήθελα έναν φίλο-προστάτη σαν τον Skinner και να πλακώσω στις σφαλιάρες τον Alex Krycek.Μετά από την σοβαρή και ισορροπημένη (επιστήμη vs πίστης) ματιάς των X-Files δεν μπόρεσα ποτέ να χωνέψω το cool γκομενέ, ανάλαφρο στυλάκι που είχαν δώσει σε άλλους χαρακτήρες (π.χ. Supernatural, Charmed κλπ).Βλέποντας αυτό το trailer (ναι είναι αστείο αλλά) συγκινήθηκα σαν να είδα επιτέλους κάποιους εξαφανισμένους από χρόνια φίλους μου. Μια φιλία που προς το τέλος της είχε ξεφτίσει γιατί είχε γίνει συνήθεια κι είχε βαλτώσει, οπότε μπήκε στον πάγο για όσο έπρεπε.Και ήρθε η ώρα για τα χρωστούμενα που έχει αφήσει.Ανυπομονώ.Υ.Γ.: Δευτέρα λυκείου, εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας και κατά τα τελευταία στάδια της νάρκωσης, ήρθε η Scully στο δωμάτιο του Ευαγγελισμού, με την καπαρντίνα της, ΚΥΡΙΑ, στρογγυλοκάθησε στο κρεβάτι του νοσοκομείου, δίπλα στα πόδια μου και με ρώτησε πώς πάω. Με χάιδεψε παρηγορητικά και χαμογέλασε. Συνέβη. Το έχω εικόνα. Το θυμάμαι. Άρα συνέβη!(Και να σκάσετε απ' την ζήλια σας! ;-) )