# 1Δυστυχώς πιστεύω ότι η κατάσταση που περιγράφεις είναι ανίατη. Η αμφίδρομη χειριστική και παθογενής σχέση μητέρας/παιδιού και στη συγκεκριμένη περίπτωση μάνας/γιού δεν είναι κάτι θεραπεύσιμο γιατί ο χειρισμός έχει βαριά συναισθηματική χροιά και τα όρια έχουν καταπατηθεί. Μόνο σε περίπτωση που ο ίδιος αποφάσιζε να διαμορφώσει την κατάσταση διεκδικώντας ανεξαρτητοποίηση θα υπήρχε ελπίδα. Επίσης μην κάνεις το λάθος να θεωρείς ότι είναι μόνο δικό της το φταίξιμο γιατί αυτές οι καταστάσεις βρίσκουν και το έδαφος προσοδοφόρο γι'αυτό ευδοκιμούν, κοινώς είναι μαμόθρεφτο ο καλός σου και τρέφεται από την προσοχή της μαμάς του άρα κι ο ίδιος έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης. Νομίζω ότι η διακοπή της σχέσης είναι μονόδρομος. # 5Συμφωνώ απόλυτα με την Α μπα. Θεωρώ επίσης ότι "προβάλλεις" πράγματα δικά σου πάνω σε αυτούς τους άνδρες. Τους γνωρίζεις ελάχιστο χρόνο αλλά δείχνεις πανέτοιμη να πιστέψεις οτιδήποτε σου πουν ακόμη κι αν αυτά είναι αντιστρόφως ανάλογα με το χρόνο γνωριμίας και παντελώς αδικαιολόγητα. Μου φαίνεται σαν να επιβάλεις αθέλητα ένα τρόπο συμπεριφοράς (ευγένεια, σοβαρότητα, μεγαλεπήβολες δηλώσεις) που εκείνοι σε πρώτο επίπεδο ανταποκρίνονται αλλά μετέπειτα πανικοβάλλονται γιατί δεν είναι αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς τους. Τέλος νομίζω ότι το "θέλω μια σοβαρή και ειλικρινή σχέση" κρύβει μια ανυπομονησία και ένα άγχος που δεν σε βοηθάει ιδιαίτερα και σε οδηγεί και σε βιαστικές κινήσεις. Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να χαλαρώσεις αρκετά, να μην δίνεις ταυτότητα και να μην επενδύεις σε τίποτα αν δεν περάσει άφθονος χρόνος και τέλος μην πιέζεσαι και πιέζεις με τη συμπεριφορά σου.
