Νομίζω οτι έχουμε μια τάση να λέμε οτι αυτα που συμβαίνουν σε εμάς ή στους άλλους, τα προκαλούμε εμεις ή οι άλλοι. Εχω πολλές φορές αναρωτηθεί εαν αυτο ισχύει ή εαν ειναι η εύκολη απάντηση. Δηλαδη θελω να πω οτι μήπως ειναι λίγο στερεότυπο αυτο; Μήπως ειναι και λιγάκι στερεότυπο το "άγχος για σχεση"; Μήπως δεν προκαλούμε παντα με την συμπεριφορά μας καταστάσεις; Μήπως έχουν αλλάξει και οι σνθρωποι; Βλέπω οτι οι σχέσεις σημερα ειναι πιο δύσκολες απο ποτε. Είτε εισαι 20, 30, 40... Πολλές και πολλοί δυσκολεύονται να βρούνε σύντροφο. Ειναι αδύνατον να υπάρχουν ανδρες και γυναίκες που απο τον φόβο ή την άρνηση της δέσμευσης να φέρονται διαφορετικά απο αυτο που πραγματικά θέλουν; Ειναι το πιο εύκολο να λέμε οτι το προκαλεί ο ένας εκ των δυο προβάλλοντας στον αλλο αυτα που ενδομηχα θελει, στην συγκεκριμένη περίπτωση η #5, μια "σοβαρη και ειλικρινή" σχεση; Απο την αλλη εχω δει και περιπτώσεις που κάποια "τραβάει" συγκεκριμένου τύπου ανδρες επειδη τελικά βαθιά μεσα της αυτο της αρέσει (ενώ δεν το παραδέχεται).