Εχω την εντύπωση ότι αρκετοί άνθρωποι έχουν την αίσθηση του ανικανοποίητου και ενώ βρίσκονται σε μια όμορφη γαλήνια σχέση αμοιβαίας αγάπης, επικοινωνίας και κατανόησης πλάθουν φανταστικά σενάρια στο μυαλό τους για την παραμυθένια μυθιστορηματική σχέση που θα τρίζει από το ασίγαστο πάθος και τον τρελό έρωτα που δικαιωματικά τους αξίζει γιατί είναι οι ίδιοι ανυπέρβλητα καταπληκτικοί. Στις μικρότερες ηλικίες το καταχωρούν κάτω από μια τεράστια ταμπέλα που γράφει "Οφείλω να έχω εμπειρίες" και διώχνουν από δίπλα τους ανθρώπους με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς καν να αναρωτηθούν αν όντως αυτό που φαντάζονται είναι υπαρκτό, αν έχουν επηρεαστεί από τον περίγυρο ή αν οι ίδιοι ως άτομα το χρειάζονται. Αντίστοιχα εάν απολαμβάνουν μια σχέση με πάθος, (όσο πιο δύσκολη, παράδοξη ακόμα και απαγορευμένη τόσο το καλύτερο) ονειρεύονται άσπρους φράχτες και τρυφερότητες με νωχελικά μεσημέρια Κυριακής, μαγειρέματα και βολτίτσες κρατημένοι από το χεράκι (έχει βοηθήσει αρκετά και ο κινηματογράφος σ'αυτό). Ευλογημένοι όσοι έχουν τη λογική να αντιληφθούν τη ρεαλιστική πορεία μιας σχέσης, την επουράνια ηρεμία που σου προσφέρει ένας δεσμός αγάπης και που όντως βίωσαν, και βιώνουν τις στιγμές πάθους όταν χρειαστεί. Επίσης εννοείται ότι δεν επικροτώ τον παράλογο συμβιβασμό ή την αλόγιστη ανοχή προκειμένου να διατηρηθεί μια σχέση που δεν ευδοκιμεί και είμαι εντελώς αντίθετη με την νοοτροπία του "ας έχω τώρα μια σχέση που δεν με καλύπτει για να μην είμαι μόνος/μόνη, και βλέπουμε". Δυστυχώς όμως νομίζω ότι στην πλειοψηφία οι άνθρωποι συνήθως, παρότι μπαίνουν με τη θέλησή τους σε μια σχέση, αποζητούν το αντίθετο από αυτό που έχουν και πολλές όμορφες καταστάσεις τελειώνουν άδοξα γιατί θυσιάζονται στο βωμό ενός φανταστικού ανύπαρκτου σεναρίου για τον/την μυθικό σύντροφο/εραστή που θα εμφανιστεί ως από μηχανής θεός και θα σώσει τον ήρωα ή την ηρωίδα από την καθημερινότητά τους.
