Bρε, γράφουσα του #7, αν νιώθεις ότι δεν αξίζει ("νόμιζα ότι άξιζε" = "τώρα δεν το νομίζω"), το ζήτημά σου είναι να σε παρηγορήσουμε που μια φιλία σου αποδείχθηκε πως δεν άξιζε ή πώς θα βρεις το κατάλληλο closure για να την αφήσεις πίσω σου οριστικά;Εγώ είμαι κατά των υποχωρήσεων, τις οποίες άμεσα ή έμμεσα σε συμβουλεύουν οι άλλοι να κάνεις. Ό, τι δεν μας ταιριάζει, το αφήνουμε κι ας το αγαπάμε. Να το κρατήσουμε να το κάνουμε τί;;; AΥΤΟ θα σήμαινε κτητικότητα και φόβο μη μείνεις μόνη - και όχι τα παράπονα που έχεις τώρα (τα οποία προέρχονται από τα ζητούμενα που έχεις από μια φιλία και το γεγονός ότι η συγκεκριμένη δεν ανταποκρίνεται σ' αυτά).Τώρα, αν τα ζητούμενά σου είναι υπερβολικά ή παράλογα ή δύσκολο να συμβαδίσουν με τους περισσότερους (πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν ρωτάς), θα το κρίνεις μόνη σου. Ως προς την άλλη ερώτησή σου (σχετικά με το closure) : Απορώ γιατί δεν της τα έχεις πει ακόμα όλα αυτά;;! Τί σόι κολλητές υποτίθεται ότι είστε/ήσασταν; Tη διάλυση της σχέσης περίμενες για να της τα αραδιάσεις όλα, μαζί με τους τίτλους τέλους; Δηλαδή, υπήρχαν ζητήματα αδιαφορίας από μεριάς της, όπως λες, πχ. σου υπόσχεται πράγματα που δεν τηρεί, σε συστηματική βάση, με αποτέλεσμα αφενός να σε δεσμεύει φαντάζομαι από άποψη χρόνου, διάθεσης, επιλογών κλπ.(προγράμματος γενικά) και αφετέρου να σε απογοητεύει από άποψη έλλειψης ενδιαφέροντος που επιδεικνύει για το πρόσωπό σου, αλλά και αξιοπιστίας ως προς το δικό της. Ε, αυτό ας πούμε δεν είναι θέμα που έπρεπε να έχει συζητηθεί ανάμεσά σας (χωρίς να μπλέξεις τις υποτιθέμενες δικές σου παραχωρήσεις/υποχωρήσεις ή άλλα άσχετα); Ή με μια "συγγνώμη" της τελειώνει πάντα η κουβέντα (πολυ βολικό γι' αυτήν, ε;) και μένουν απωθημένες σκέψεις και συναισθήματα σε εσένα; Να, αυτά έπρεπε να έχουν ήδη μιληθεί και τακτοποιηθεί. Εκεί είναι ίσως και το δικό σου λάθος : ότι άφηνες μια κατάσταση που δεν σε ικανοποιεί να χρονίσει αντί να την επαναδιαπραγματευτείς στον κατάλληλο χρόνο.