#5 Το να φοβάσαι και να προσπαθείς με τον καλύτερο τρόπο να πάρεις τα μέτρα σου (εκεί που μπορείς και σου αναλογεί) είναι ένα πράγμα, το να πανικοβάλλεσαι λες και θα σε βομβαρδίσουν αύριο (από τη στιγμή που δεν είσαι άνεργος, μεροκαματιάρης, η τελοσπάντων άνθρωπος που ΟΝΤΩΣ δεν ξέρει αν θα έχει να φάει και να πληρώσει τη ΔΕΗ την άλλη μέρα), είναι ένα *άλλο* πράγμα. Η μικρή, λαέ του Α,μπα, νομίζω πως βιώνει το δεύτερο, και τέτοιες καταστάσεις και δικαιολογημένες σε ένα βαθμό να είναι, δε βοηθάνε πουθενά.Σου λέω εγώ, γυρνάμε στη δραχμή, και η μικρή επιστρέφει σπίτι χωρίς το πτυχίο της. Τί σημαίνει αυτό μακροπρόθεσμα για τη ζωή της; Μάλλον μια τρύπα στο νερό, και μεγαλύτερο κίνδυνο ανέχειας και ανεργίας για το μέλλον της. Τί κατάφεραν οι γονείς της; Να περικόψουν κάποια έξοδα, ίσως(;), και για πόσο; μπορεί να βρει ευκολότερα δουλειά στην πόλη της; Μήπως θα ήταν καλύτερα οι γονείς να ξεκινήσουν εστιάζοντας εκεί; (όχι ότι προφανώς οφείλει η κοπέλα να τους επιβάλλει πού να εστιάσουν, ούτε και μπορεί, άλλωστε).Κι έπειτα, βέβαια, πώς να θέλει να γυρίσει και να ζήσει σε αυτό το κλίμα; Μιλάμε για τις τοξικές οικογενειακές καταστάσεις (σαν την #7), οι οποίες είναι πολύ άσχημες και πολύ ακραίες, εντούτοις λησμονούμε τις πιό υπόγειες μορφές "τοξικότητας", για τις οποίες, αν και ίσως μπορούμε να νιώσουμε μεγαλύτερη ενσυναίσθηση προς όλους τους συμμετέχοντες, (ποιός δεν τα έχει δει όλα τον τελευταίο καιρό;) η συμβουλή δε μπορεί να είναι παρά η ίδια: Βοήθησε τον εαυτό σου όσο περισσότερο μπορείς, έτσι ώστε όταν στο μέλλον, και αν, βρεθεί ανάγκη, να είσαι σε θέση να βοηθήσεις και εκείνους. Ως προς το πρακτικό του θέματος, το πρήξιμο, το καλύτερο που θεωρώ ότι μπορείς να κάνεις είναι να το αγνοήσεις, όσο βέβαια μπορείς, και να προσπαθείς να ανοίγεις μαζί τους άλλες συζητήσεις, πάλι, όσο γίνεται.
