...Τί να πρωτοπεί κανείς...Η συμπεριφορά των γονέων, ειδικά του πρώτου, αλλά και των τελευταίων, μου έκοψε το αίμα. Ήταν εντελώς τρομοκρατικοί, και, με τη δικαιολογία ότι προστατεύουν τα παιδία τους από ένα υποτιθέμενο τραύμα, δημιουργούν ένα (κατά τη γνώμη μου χειρότερο) τραύμα, διότι οι εν λόγω κοπελίτσες, πέρα από τους αγνώστους στο ίντερνετ (τους οποίους καλώς και δε θα έπρεπε να εμπιστεύονται), δεν εμπιστεύονται πλεόν ούτε και τους γονείς τους.Ο τελευταίος έβαλε μάσκα, και και καλά την απήγαγε;; Ποιός το κάνει αυτό στο παιδί του;; Μιλάμε για τον τρόμο των γονιών, και το μικρό φαντάζεσαι εκείνη την ώρα πόσο πρέπει να τρόμαξε;Η συμπεριφορά, μάλιστα των κοριτσιών με σόκαρε ακόμα περισσότερο. Θα περίμενες να δεις τίποτα μηνυματα με σέξυ υπονοούμενο, τίποτα juvenile delinquents, κάτι τελοσπάντων που να δικαιολογεί αυτή τη σκληρότητα. Αλλά όχι. Οι μικρές από την αρχή μέχρι το τέλος ήταν φυσιολογικές, η μία μάλιστα (η δεύτερη) αντέδρασε σαν τρομαγμένο κοτοπουλάκι. Και μετά, χρόνια αργότερα, θα έρχετε κάποιος και θα λέει "μα γιατί όλες οι γυναίκες πρέπει να με περάσουν από κόσκινο και να κάνουν πέντε ψυχοθεραπείες πριν βγούν μαζί μου;" Ε, να γιατί. Μόνο ο δεύτερος πατέρας πήγε να το σώσει κάπως.Στο θέμα μας, τώρα...Πριν φτάσουμε στο θέμα της παιδείας, εμείς οι "μεγάλοι", ξεχνάμε άραγε πόσο εύκολα βάζουμε τη ζωή μας σε κίνδυνο; Αν όχι εμείς οι ίδιοι, πόσους και πόσους δε γνωρίζουμε οι οποίοι με οποιαδήποτε "δικαιολογία" (από φλερτ μέχρι κοινό χόμπυ) συναντούμε αγνώστους τους οποίους γνωρίσαμε στο ίντερνετ; Μετά από αυτό, πώς περιμένουμε τα παιδιά (τα οποία είναι υποτίθεται και πιο ευάλωτα) να κάνουν διαφορετικά;Θα θεωρούσα καλύτερο να υπάρχουν ορισμένοι κανόνες ασφαλείας (π.χ πάντα σε δημόσιο μέρος, πάντα με κάποιο φίλο ή φίλη σου, πάντα αφού με έχεις ενημερώσει), οι οποίοι και να μπορούν να ακουλουθηθούν από τα παιδιά, χωρίς αυτά να νιώθουν ότι καταναγκάζονται και άρα έχουν λόγο να περάσουν σε αντίδραση και ανυπακοή, και να προστατεύουν από τους κινδύνους.Πρωτίστως, η παιδεία έχει ενημερωτικό, και όχι τρομοκρατικό ρόλο. Το "εκεί που δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος", εγκαταλείφθηκε για πολύ καλό λόγο. Τα περισσότερα παιδιά που το έζησαν, δε μορφώθηκαν περισσότερο, αλλά μίσησαν τη μόρφωση. (Και ένα σύντομο γοογλε σερτς με συγκριτικά στοιχεία από εκπαιδευτικά συστήματα χωρών όπως η Νορβηγία, η Φινλαδία κλπ, θα πείσει ακόμα και τον πιό δύσπιστο). Σε μία αναλογία προβλέπω πως οι κοπελίτσες δε θα σταματήσουν μακροπρόθεσμα να μιλούν με αγνώστους (γιατί η επιθυμία φίλων και η ανάγκη επικοινωνίας με τους άλλους δεν έχει ηλικία), αλλά θα σταματήσουν να μιλούν με τους γονείς, που τους έκαναν τέτοιο χουνέρι.Αλλά ας κλείσω το "σεντόνι" με λίγη θέαση της άλλης πλευράς. Γιατί για σκέψου, στην τελική, να είσαι γονιός, και να ανακαλύπτεις ότι τόσο εύκολα το παιδί σου ξεχνά ό,τι έχετε πει, και πάει ανέμελα και ωραία, με πλήρη άγνοια κινδύνου, να συναντήσει τον χ-ψ άγνωστο; Λογικό δεν είναι να θυμώσεις και να φωνάξεις; και αν δεν ήσουνα εσύ εκεί;Σε ένα βαθμό, να το καταλάβω. Αλλά αυτή την προμελετημένη "παγίδευση", όπως λέει και ο β.βασιλειάδης, όχι, δεν την καταλαβαίνω.Το τρομακτικό εδώ, μου φαίνεται πρωτίστως το ίδιο το πείραμα, και όχι το αποτέλεσμα. Επίσης, να σημειώσουμε πως δε μας λέει πόσα κορίτσια αρνήθηκαν να τον συναντήσουν ή/και να τον κάνουν add....
