Κύριε Δημοκίδη, παρότι συμφωνώ με πολλά από αυτά που επισημαίνετε, θα σταθώ σε δύο σημεία. Το πρώτο έχει επισημανθεί και από άλλους σχολιαστές: τι ακριβώς σας εκπλήσσει; Δεν έχετε παρακολουθήσει όλα αυτά τα χρόνια τη λειτουργία του συγκεκριμένου κόμματος; Δε βλέπατε πώς λειτουργούσαν πρόσωπα όπως πχ οι βουλευτές του ως αντιπολιτευόμενοι ή οι συνδικαλιστές που ανήκαν σε αυτό; Το δεύτερο αφορά τη θέση σας που έχετε τονίσει και ως "υπότιτλο". Κατά την άποψή μου, το να παραλληλίζετε πολιτικούς που παραμένουν στη θέση τους για να μη χάσουν τα προνόμιά τους με θύματα ενδοοικογενειακής βίας, δεν είναι απλώς ατυχής, είναι προσβλητική. Το να υφίσταται κανείς βία μέσα στο σπίτι του και να καταλήγει να τρέμει τον ίσκιο του (συχνά να φοβάται ακόμα και για τη ζωή του) πώς ακριβώς εξισώνεται με αυτό που βιώνουν οι κύριοι & κυρίες βουλευτές που περιγράφετε; Οι εν λόγω πολιτικοί, όπως ο ίδιος λέτε, δεν τρομοκρατούνται από κανένα, ούτε απειλούνται, αντιθέτως έχουν εξουσία και μένουν στο απυρόβλητο. Επιπλέον, οι γυναίκες που ξυλοφορτώνονται, αν είχαν περισσότερη υποστήριξη τόσο από το στενό όσο και από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, θα έπαιρναν πολύ πιο εύκολα την απόφαση να εγκαταλείψουν το δυνάστη τους. Επειδή γενικά δεν κρύβετε την κοινωνική σας ευαισθησία, δε σας κρύβω ότι βρήκα την τοποθέτησή σας αυτή απογοητευτική και ειλικρινά με στενοχώρησε πολύ.