Είναι παράξενο και -για μένα- ολίγον ειρωνικό το πώς παιδική ψυχή και ενήλικη πραγματικότητα συνδέονται με άρρηκτο,αν και δυσδιάκριτο,δεσμό.Δεν πρωτοτυπείς,Άρη! Όλοι σκεφτόμαστε έτσι και θα εξηγήσω τί εννοώ.Η πρώτη σου ευχή είναι η κοινή μας,πανανθρώπινη πνευματική ασθένεια:η υπερηφάνεια.Και μένα όταν με ρώτησε ο μπαμπάς μου τί ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω είπα "κυβερνήτης του κόσμου"!Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να το ρωτήσουν παρόμοιο ερώτημα και να πει "θέλω να μαζεύω σκουπίδια,να καθαρίζω σκάλες ή να σερβίρω κόσμο"!Δυστυχώς,είμαστε πτωχοαλαζόνες!Η δεύτερη σου ευχή,πάλι,είναι το δίλλημα που ταλανίζει όλους ,μα όλους τους ανθρώπους:πνεύμα ή ύλη; παράδεισος ή κόλαση;Ο άνθρωπος είναι καταραμένος να βρίσκεται στο ενδιάμεσο,να θέλει να "πετάξει" στον κόσμο των ιδεών(κατά Πλάτωνα,παράδεισο,κατά τους χριστιανούς),απαλλαγμένος από τις βιοτικές έγνοιες,αλλά ταυτόχρονα,να τον θέλγει,σχεδόν ολοκληρωτικά,η ύλη(σώμα).Αυτήν την μάχη η παιδική ψυχή την κωδικοποιεί ως πραγματική πτήση στον ουρανό,αλλά με πραγματικό,επίσης,σώμα,εκφράζοντας την αδυναμία και απροθυμία του ανθρώπου να ελευθερωθεί στ' αλήθεια.Τώρα,όμως,που μεγαλώσαμε και ξέρουμε κάποια πράγματα παραπάνω,καιρός είναι να αποκωδικοποιήσουμε την παιδική μας ευχή να γίνουμε supermen:είναι η εγωιστική μας επιθυμία να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.Και να ασχολούμαστε/διαπρέπουμε στα πνευματικά(πέταγμα),για να μας θαυμάζουν όλοι ΚΑΙ να απολαμβάνουμε την ύλη/ικανοποιούμε στο έπακρο τις σωματικές μας ορέξεις(σώμα) σαν τα ζώα!