@7: Δεν έχει τύχει να δω ποτέ τον Dyer, οπότε δεν μπορώ να κρίνω πόση απέχθεια θα μπορούσε να δημιουργήσει το πως παρουσιάζεται. Όμως έχει τύχει να έχω διαβάσει το βιβλίο του "Οι περιοχές των σφαλμάτων" και ειλικρινά μένω έκπληκτη για το γεγονός ότι τον κρίνεις τόσο αυστηρά. Ναι μεν, έχει εκλαϊκευμένο λόγο για ζητήματα νευρωτικών συμπεριφορών, αλλά το βιβλίο απευθύνεται και σε κόσμο που δεν έχει την απαραίτητη γνώση για να κατανοήσει πιο εξειδικευμένες πληροφορίες. Αυτό που με εκπλήσσει είναι πως μεταξύ της σκέψης ΤΟΥ και της σκέψης ΣΟΥ (όπως αποτυπώνεται εδώ και όπως εγώ, ίσως, την ερμηνεύω) βλέπω απίστευτα πολλές συγκλίσεις. Ο κορμός της φιλοσοφίας του δεν είναι secret-ικός τύπου πίστεψέ-το-και-θα-γίνει, το αντίθετο μάλιστα. Είναι να γίνεις όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος μέσα από σκληρή δουλειά που απαιτεί να παραιτηθείς από αυτομειωτικές συμπεριφορές και να μάθεις να αγαπάς και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου. Θα πρότεινα να διαβάσεις το εν λόγω βιβλίο με ουδέτερη πρόθεση, χωρίς δηλαδή να του βάλεις εκ των προτέρων Μπουκαϊκή ταμπέλα. Βέβαια, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Όπως σωστά είπες, ότι λειτουργεί για τον καθένα. Τα σέβη μου. :)