Δράττομαι της ευκαιρίας, θυμούμενος ένα σχόλιο του Φώτη Μεταξόπουλου (αν θυμάμαι καλά στη μουσική εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου), για όλες αυτές τις παραλλαγές του ζεϊμπέκικου, ο οποίος (Μεταξόπουλος), θυμωμένα είχε δηλώσει:«Αυτό που χορεύουν οι περισσότεροι δεν είναι ζεϊμπέκικο, είναι γκεϊ-μπέκικο» Χωρίς να συμφωνώ με τον τελικό χαρακτηρισμό της (σεβαστής) αποψής του, επί της ουσίας ένα δίκιο το έχει. Το ζεϊμπέκικο δεν έχει συγκεκριμένο βηματισμό αλλά έκφραση ψυχής και βαρύ νταλκά. Πόσο δε το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας με δεδομένο (οπτικοποιημένο) το ύφος του για την ταινία την οποία γράφτηκε. Έτσι, το να προσπαθεί κάποιος αθλητής της ενόργανης να εντάξει τη συγκεκριμένη αυτή, ειδικά αυτή, μουσική σε πρόγραμμα ασκήσεων ρυθμικής είναι τουλάχιστον αστείο. Είμαι περίεργος, αν ζούσε ο Αλέξης Δαμιανός (σεναριογράφος και σκηνοθέτης της Ευδοκίας-1971), τι θα έλεγε; (Κατά πάσα πιθανότητα θα σώπαινε ρουφώντας και καταπίνωντας τον καπνό του βαρύ τσιγάρου του...).Κάπου διάβασα το εξής (δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει κατά γράμμα, γιατί έχουν γραφτεί πολλά για το ζεϊμπέκικο): ΤΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ(..το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.)Ο αρχαϊκός χορός της Θράκης που τον μετέφεραν οι ζεϊμπέκηδες στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες του 1922. Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Είναι η σωματική έκφραση της ήττας, η απελπισία της ζωής, το ανεκπλήρωτο όνειρο, το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων. Ο χορευτής συμπάσχει με τον στοίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση. Γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια.«Τι πάθος ατελείωτο που είναι το δικό μου, όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατο μου» (Βαμβακάρης). Το ζεϊμπέκικο δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο μάγκας είναι άντρας σεμνός, καλοντυμένος και μοναχικός. Δεν είναι επιδεικτικό κουτσαβάκι και αλανιάρης. Όπως αναφέρεται και στο Μείζον Ελληνικό Λεξικό, «μάγκας: έξυπνος και με συμπεριφορά που ταιριάζει σε άντρα». Κανένας χορευτής, ακόμη και ο καλύτερος, δεν μπορεί να χορέψει δυο φορές ακριβώς τον ίδιο ζεϊμπέκικο.....όμως ένας αθλητής της ρυθμικής μπορεί (και επιβάλλεται από τους κανονισμούς), να επαναλάβει τα βήματά του εν είδει, ακόμη και αυτοσχεδιασμού...Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι απόψεις του Γιάννη Τσαρούχη για το ζεϊμπέκικο τις οποίες μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:https://www.youtube.com/watch?v=pXhhaIj1JR8Το τελευταίο ζεϊμπέκικο του Γιάννη Τσαρούχη:https://www.youtube.com/watch?v=fZSLNOTTgpMΤέλος, ένα μεγάλο ερώτημα για πολλούς είναι το αν μπορούν ή επιτρέπεται να χορεύεται το ζεϊμπέκικο από γυναίκες. Η προσωπική μου άποψη είναι πως ναι, μπορούν. Αν η αείμνηστη Σωτηρία Μπέλλου ερμήνευε τόσο μοναδικά, βαθειά, ολόψυχα τους στίχους των ζεϊμπέκικων, είμαι απολύτως βέβαιος πως μπορούσε να χορέψει ζεϊμπέκικο... μάγκισα σεμνή, καλοντυμένη, μοναχική...