Διαβάζοντας κάποιους απ΄τους αρχαίους,ποτέ δεν ένοιωσα ελπίδα με τις επικλίσεις προς το Δία και τις λοιπές θεότητες.Προσπαθούσα πάντοτε να καταλάβω τα νοήματα,ενώ ταυτόχρονα έκανα παντελώς skip στις φράσεις αυτές.Ποιος θα με κατηγορήσει άλλωστε που έκανα κάτι τέτοιο;Όλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει το δωδεκάθεο..Κατά τα άλλα,καλή είναι κι η ελπίδα,δε λέω,αν υποθέσουμε όμως ότι ζούμε πλήρως τη ζωή μας πρώτα.Γιατί κάτι μου λέει ότι τα ίδια και τα ίδια θα κάνουμε και μετά,αν υπάρχει ευκαιρία.Cheerio