Σε αυτήν ακριβώς αναφερόμουν. Και όχι, δεν αναφερόμουν στην συγκεκριμένη ιδέα που προασπιζεται τα αναπαραγωγικα δικαιωματα και την αμβλωση. Στην Αμερική, την Αυστραλία και το Ηνωμένο Βασίλειο το τρίτο κύμα φεμινισμου έχει ταυτιστεί κυρίως με το λεγόμενο fat acceptance movement, body positivity και το λεγόμενο thin privilege. Έλα εδώ και ρώτα όποιον θες αν δε με πιστεύεις. Εδώ = Λονδίνο.Εννοείται ότι θέλω να διαχωρίσω τη θέση μου από κάποια που κρατάει το αντίστοιχο πλακάτ γιατί δεν περιμένω από το φεμινισμο να μου φέρει ο άντρας σάντουιτς, με τονισμένο το YOU και το ΜΕ. Δεν είναι αυτό το νόημα. Δεν έχει σχέση με το αν είναι υπέρβαρη (όχι απλά ευτραφουλα), ούτε άσχημη, ούτε λεσβια, ούτε με τίποτα. Στατιστικά το 70% αυτών των γυναικών με πλακάτ αυτού του είδους είναι υπέρβαρες όμως. Τσέκαρε μπλογκ fat heffalump & jes baker που δηλώνουν φεμινιστριες. Και μη μου πεις ότι δε ντροπιαζουν την ιδέα. Δυστυχώς αυτές οι κυρίες έχουν μεγάλη απήχηση και πολλοί νομίζουν ότι ο φεμινισμος είναι αυτό που προβάλλεται από αυτά και αντίστοιχα μπλογκ. Όπως η Emma Watson πέρυσι κάθισε και έβγαλε ολόκληρο λόγο στο άνοιγμα της καμπάνιας he for she ετσι και οι θέσεις νομίζω πως πρέπει να διαχωρίζονται. Δεν ανήκω στο τσουβάλι που πολεμάει για Fat acceptance, ανήκω στο άλλο που λέει ότι πρέπει να παίρνουμε τον ίδιο μισθό, τις ίδιες θέσεις, να αποφασίσουμε για το σώμα μας και να πολεμάμε στερεότυπα τύπου : το καλό κλειδί ανοίγει πόλεις κλειδαριές ενώ μία καλή κλειδαριά δεν ανοίγει από πολλά κλειδιά.
