Το θέμα είναι αστείο. Ή μάλλον θα ήταν αν η κ. Δημουλίδου δεν το έπαιζε θύμα bullying όταν υπάρχουν πραγματικά θύματα bullying και όταν έχει εκείνοι επιτεθεί ήδη σε όλους όσους την κρίνουν.Επειδή δε μου αρέσει να κρίνω χωρίς να έχω δείγμα, έκατσα και διάβασα (το μισό, το ομολογώ) ένα βιβλίο της.Έχω λοιπόν το δικαίωμα - όπως έχει και εκείνη να γράφει ό,τι βιβλίο θέλει, όπως έχουν και οι αναγνώστες της να τα αγοράζουν - να κρίνω.Το βιβλίο της ήταν κάκιστο.Κακογραμμένο, αναχρονιστικό, με παρωχημένες ιδέες και μία εμμονή στο συναίσθημα που με έκανε να θέλω να σταματήσω να διαβάζω βιβλία γενικότερα.Ίσως να μην ανήκω στο target group της. Αλλά αυτή είναι η διαφορά των καλών από τα κακά βιβλία: δεν έχουν target group.Πραγματικά, ένα από τα χειρότερα ελληνικά βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Ο δε χαρακτήρας της κ. Δημουλίδου είναι τόσο ενοχλητικός και κουραστικος που πραγματικά και να ήθελα να τη συμπαθήσω, αδυνατώ. Πώς άλλωστε να συμπαθήσεις μια συγγραφέα που μισεί τις δανειστικές βιβλιοθήκες; Είναι σα να προσπαθείς να συμπαθήσεις έναν τραγουδιστή που μισεί το ραδιόφωνο.