@νερό: βρήκα ενδιαφέρουσα την τοποθέτησή σου και πηγή γόνιμου προβληματισμού. Συμφωνώ πως στη γλώσσα μας υπάρχουν αρκετοί θύλακες σεξισμού που συνεχίζουν ακόμη να επιβιώνουν, είτε "εθιμικώ", είτε "φυσικώ δικαίω", καθώς δεν έχει ακόμη εκλείψει κοινωνιολογικά η έννοια του "κυρίαρχου γένους". Να επισημάνω μόνο πως σε ο,τι αφορά το "πιδί" και το "κουρίτσ΄" (έτσι ακριβώς προφέρονται στα μέρη μου, χωρίς διάθεση ειρωνείας αλλά ακριβούς απόδοσης) η πρόθεση διάκρισης είναι προφανής εις βάρος της κόρης. Μπορεί να έχει παίξει ρόλο η ετυμολογική προέλευση της λέξης ("παις") στο να μη λογίζεται ως παιδί το κορίτσι αλλά μόνο το αγόρι. Είναι κρατούσα, βλέπεις, ακόμη η αντίληψη στα χωριά της Θεσσαλίας (αλλά και της Ηπείρου και της Μακεδονίας, εξ ιδίας γνώσεως) ότι με το "κορίτσι" η γενιά, η φατρία και το όνομα χάνεται, ενώ με το "παιδί" εξασφαλίζεται η συνέχεια του "οίκου". Θέλω να ελπίζω ότι με τις ισχύουσες νομοθετικές προβλέψεις στο οικογενειακό δίκαιο (τη μη μεταβολή του επωνύμου της συζύγου και τη δυνατότητα του προκαθορισμού του επωνύμου των τέκνων από κοινού), αυτές οι αντιλήψεις σταδιακά θα υποχωρήσουν. Για να δούμε :)
