Αγαπητή #7,Με κάθε σεβασμό στο πρόβλημά σου, και με αφορφή την κατάθεσή σου, θα ήθελα να καταθέσω κι εγώ μια-δυο αλληλοσυνδεόμενες παρατηρήσεις που έχω κάνει τελευταία. Η πρώτη αφορά στη "μανία καταδίωξης" (ας μου επιτραπεί η έκφραση, χωρίς Αγαπητή #7 να αναφέρεται συγκεκριμένα σε σένα) των γυναικών με τις αδερφές και τις κολλητές των συντρόφων τους. Όλο και περισσότερες γυναίκες στο ευρύτερο περιβάλλον μου εκτοξεύουν κατηγορίες και παράπονα/προβληματίζονται έντονα για τη στενή σχέση των συντρόφων τους με τις αδερφές και τις καλύτερές τους φίλες (σε βαθμό να υπονοούν, να απεργάζονται, ή και να απαιτούν από αυτούς να τις κάνουν πέρα από το κέντρο ζωή τους, να τις βάλους σε κάποιο περιθώριο όπου εκείνες δεν θα ενοχλούν τη ζωή που οι εν λόγω γυναίκες έχουν οραματιστεί με τον καλό τους). Και, άντε, αυτό με τις κολλητές φίλες να το καταλάβω (με δυσκολία) γιατί ομολογουμένως είναι μειοψηφία όσες/όσοι πιστεύουν στη φιλία χωρίς ερωτικό περιεχόμενο μεταξύ γυναικών και αντρών. Αλλά αυτό με τα αδέρφια δεν το χωράει το μυαλό μου βρε παιδιά. Τα αδέρφια σου είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά κομμάτι από εσένα,τις περισσότερες φορές πιο ζωτικό κομμάτι από τους γονείς, και ενίοτε το κομμάτι που σε κρατάει όρθιο όταν άλλα κομμάτια που επέλεξες να κάνεις δικά σου αποκοπούν από σένα (σύντροφοι, τέκνα, κτλ.). Όταν τυχαίνει να είσαι δε μεγάλη αδερφή ή μεγάλος αδερφός, μεγαλώνεις με μια ιδιότητα κατά τι αδερφική, κατά τι γονεική. Η αίσθηση ευθύνης που νοιώθεις για το αδερφάκι σου είναι μεγάλη (αλλά, όταν η σχέση σας είναι υγιής, ευχάριστη) και σε έναν βαθμό αισθάνεσαι υπεύθυνη/ος για την ευδαιμονία του. Πρόκειται για μια σχέση που σε πολλές κουλτούρες--όπως και στην αρχαία Ελληνική--θεωρείται πιο σημαντική και από τη γονεική (πόσω μάλλον τηνερωτική! Το μεγαλείο της αδερφικής αγάπης ενέπνευσε αριστουργήματα που άλλαξαν τον ρου του κόσμου μας. Άνθρωποι σκοτώνουν και σκοτώνονται χιλιετίες τώρα για τα αδέρφια τους. Θυσιάζουν και θυσιάζονται. Δεν θέλω να ακουστώ μελοδραματική, αλλά αναρωτιέμαι αν όλες αυτές οι γυναίκες αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα αυτής της σχέσης, των αξιών που σχετίζονται με αυτήν και την υποστηρίζουν. Αδέρφια δεν έχουν; Ή να πιστέψω ότι είναι τόσο δυσλειτουργικές οι οικογένειες από τις οποίες προέρχονται οι ίδιες ώστε δεν θέλουν να έχουν πολλά-πολλά με αυτές και θα προτιμούσαν και οι σύντροφοί τους να έχουν φυτρώσει σαν τα λάχανα; Χωρίς υποχρεώσεις οικογενειακές, χωρίς δεσμούς άλλης φύσεως... Μην τα ισοπεδώνουμε όλα βρε παιδιά. Ας νοιώθουμε λίγο και έξω από τον μικροκοσμό μας. Προσωπικά, με όσα έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου, αν καταλάβαινα ότι ο σύντροφός μου είχε για πολύ καιρό θέματα με τον αδερφό μου για τα οποία δεν ευθυνόταν ο δευτερος, κυρίως επειδή η παρουσία του αδερφού μου του χαλούσε την κάτι-σαν-οικογενειακή του φαντασίωσή για την κοινή μας ζωή και τον κατηγορούσε κι από πάνω (όπως συμβαίνει κατά τη γνώμη μου εδώ στο #7) θα είχε πάρει πόδι με συνοπτικές διαδικασίες, όσο κι αν με πονούσε αυτό, γιατί η στάση του θα έδειχνε έναν άνθρωπο που καταλαβαίνει την έννοια "οικογένεια" με πολύ εγωιστικούς, αυτο-εξυπηρετικούς, μονολιθικούς όρους, άρα έναν άνθρωπο στον οποίο δεν μπορώ να επενδύσω για τη δημιουργία οικογένειας. Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στο γεγονός ότι ποτέ στη ζωή μου δεν έχω ακούσει άντρα να παραπονιέται για τη σχενή σχέση της συντρόφου του με τα αδέρφια της (οι κολλητοί φίλοι είναι ωστόσο ένα άλλο θέμα εδώ). Τα συμπεράσματα δικά σας.
