Εχω περασει τα 60.Και μπορω να διαβεβαιαωσω οτι το χειροτερο συναισθημα,η χειροτερη σκεψη,για εναν ηλικιωμενο ,ειδικα αν διαθετει και καπιου επιπεδου παιδεια,δεν ειναι ο φοβος του θανατου.Ουτε η ελλειψη αντικειμενου εργασιας.Ειναι ο φοβος της μοναξιας.Οταν συνειδητοποιει οτι οι "παλιοι φιλοι"λιγοστευουν συνεχως,χωρις να προστιθενται νεοι.Ειτε επειδη αποχωρουν του ματαιου τουτου κοσμου,ειτε επειδη αρχιζουν να προτασσουν το ατομικο συμφερον εναντι των ανθρωπινων σχεσεων,μια "ασθενεια" της προιουσης ηλικιας αρκετα συνηθης στον τοπο μας.Η απωλεια,δε,του "συντροφου ζωης',εφ'οσον υπαρχει τετοιος,ειναι μαλλον το μεγαλυτερο πληγμα,ειδικα αν δεν υπαρχουν παιδια-η αν αυτα εχουν εγκατασταθει μονιμα στο εξωτερικο.Αλλα αυτη ειναι μια "ασθενεια" στην οποια η "θεραπεια" δεν ειναι εφικτη για τους περισσοτερους,μια και συχνοτατα δεν υπαρχει.Αν προστεθει σε ολα αυτα το οτι στην σημερινη κοινωνια η "πειρα ζωης"και το "κυρος γνωμης"δεν σημαινουν σχεδον τιποτα για τους νεοτερους,μιας και το συγχρονο κοινωνικο μοντελο το οποιο προωθειται ραγδαια μεσω των "μεσων κοινωνικης δικτυωσης"εχει υιοθετησει αλλα προτυπα(...της αερολογιας και της καταναλωσης...)μηδενιζοντας την σημασια των "ηλικιωμενων",τοτε η κατασταση γινεται ακομη χειροτερη.Αν,δε,προστεθουν και η οικονομικη ανεχεια την οποια επεφερε η κριση,τοτε αστα να πανε.ΚΟαλ αυτα κανουν πολλους "ηλικιωμενους" να ερχονται σε απογνωση.Και ,δυστυχως,δεν υπαρχουν συχνα ατομα διατεθειμενα να τους "στηριξουν".Οσο για το "κρατος" φυσικα "απουσιαζει".Συχνα τα αποτελεσματα αυτου του "κοκτειλ συνθηκων"ειναι τραγικα.Τοσο που δυστυχως κανουν την κατασταση που περιγραφει η κυρια του αρθρου να μην φαινεται ιδιαιτερα ασχημη.
