@2: Ουφ, στενοχωριέμαι που το γράφω αλλά πρόσφατα μούτζωσα και γω έναν οδηγό. Εγώ αριστερα στο φανάρι, αυτός δεξιά, με το που γίνεται πράσινο χώθηκε σφήνα μπροστά μου και αν δεν ειχα κόψει ταχύτητα θα είχαμε συγκρουστεί και μετά καθόταν στη μέση των δύο λωρίδων οπότε δεν μπορούσες να τον προσπεράσεις. Θύμωσα τόσο πολύ που του έριξα μούντζα. Στο επόμενο φανάρι στήθηκε δίπλα μου. Αυτός και η γυναίκα του μου είπαν για τρόπους συπεριφοράς, εγώ του είπα να κοιταζει να μην προκαλεί ατυχήματα. Όταν έφυγε ο θυμός, ένιωσα άσχημα για τον εαυτό μου, επειδή τον μούτζωσα μπροστά σε όλη την οικογένειά του - πώς άραγε θα εντυπωθεί αυτό στα παιδιά του;- και γιατι φοβήθηκα μήπως του ανέβει η πίεση, πάθει καρδιακή προσβολή, πεθάνει, αφήσει ορφανά και όλα αυτά από τη δική μου μούτζα (ναι, φημίζομαι για τη φαντασία μου). Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καμιά φορά το τιμόνι μας μεταμορφώνει σε μικρά τέρατα θυμού και είναι της στιγμής. Να μιλήσω για μένα, είπα πως δίκιο ξεδίκιο δεν θα ξαναμουτζώσω γιατί δεν έχει νόημα και χαλιέμαι άσχημα μετά, αλλά καλό είναι και να προσέχουμε λιγάκι. Στον δρόμο προέχει η τήρηση των κανόνων οδικής ασφάλειας και σωστής οδηγητικής συμπεριφοράς και έπειτα το αν είμαστε καλά παιδιά κατά βάθος, πλάτος και μήκος.