2. Μαζί σου, αλλά μέχρι ένα σημείο. Τι εννοώ με αυτό: Αν δε θες να χάσεις τα 10 κιλά που όλοι σου λένε να χάσεις γράφτους. Αν σου λένε να χάσεις τα 30 κιλά σκέψου το. Βασικά το λογικό, και για σένα και για τη δημόσια υγεία, είναι απλά να θες να αδυνατίσεις ΑΝ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΝ το να μην αδυνατίσεις είναι επιβλαβές για σένα. Το να μη θέλεις να περιθωριοποιείσαι επειδή έχεις τα παραπάνω κιλά το βρίσκω απόλυτα λογικό και κατανοητό. Και δεν είναι ωραίο να ακούς "Ωωωω, κοίτα εκεί τον τύπο (τύπισσα), πόσο αφράτος είναι, πωπω, όλο μπίρες και πίτσες θα είναι, μπλιαχ". Από την άλλη, εσύ μπορεί να μη θέλεις να πιεστείς να γίνεις "τέλειος" (που δε νομίζω ότι γίνεται ποτέ), αλλά σε κάποιον άλλον να αρέσει να έχει σφριγηλό σώμα και γράμμωση. Κι αυτός ή αυτή θα υποστεί αντίστοιχη κριτική με τον αφράτο τύπο.Δυστυχώς (ή ευτυχώς, δεν ξέρω) η εξωτερική εμφάνιση είναι το πρώτο που θα προσέξει κάποιος και η οποία μπορεί για τα δικά του στάνταρ να μην είναι αρκετά καλή ώστε να θέλει να δει όλα τα παραπάνω προσόντα που έχουμε. Είναι γραμμένο στο DNA μας από αρχαιοτάτων χρόνων, η εξωτερική εμφάνιση ήταν ένα status υγείας-φυσικής-κατάστασης-ένδειξη για απογόνους κτλ-. Οι φαρδιές λεκάνες, οι μεγάλοι ώμοι, οι μυες κοκ έχουν αφήσει ένα αποτύπωμα. Φυσικά η κοινωνία στην οποία ζούμε το έχει εντείνει, αλλά με πολλή καλή θέληση και αρκετό αγώνα αρχίζουν να γίνονται αποδεκτά και άλλα πρότυπα ομορφιάς.