6. Έχω περάσει χοντρή κατάθλιψη η οποία δεν αντιμετωπίστηκε με ψυχοφάρμακα, αλλά με ψυχολόγους. Δύο συγκεκριμένα, έναν που με παρέπεμψε η γιατρός μου και έναν που με παρέπεμψε ο εργοδότης μου. Και όλα αυτά χωρίς να πληρώσω τίποτα, ούτε μου έφαγαν λεφτά, ούτε σκάλιζαν να δουν τι κάνω λάθος χωρίς λόγο. Δεν είναι επουσιώδης διαδικασία.Η μητέρα της κολλητής μου φίλης είναι ψυχίατρος και η ίδια σύστησε αποφυγή ψυχοφαρμάκων, εκτός αν δεν υπάρχει άλλη λύση. Τα αντικαταθλιπτικά δεν είναι καραμέλες. Είναι χάπια τα οποία μπορεί να σου κάνουν σοβαρές παρενέργειες τις πρώτες εβδομάδες και να σε οδηγήσουν μέχρι την αυτοκτονία. Για να βρεις ποιό σου ταιριάζει μπορεί να χρειαστεί να αλλάξεις αρκετά χάπια και αν γίνεται αυτό μπαίνεις σε ένα rollercoaster και δεν έχεις και κανέναν έλεγχο του τι συμβαίνει. Για να τα κόψεις δε ακολουθείται μέθοδος απεξάρτησης. Δεν είναι παίξε γέλασε και δεν τα δίνουν εύκολα. Δεν είναι θέμα σνομπαρίας, μικροαστισμού και ελλιπούς παιδείας. Τα παραπάνω έγιναν στην Αγγλία και με εργοδότη το NHS, που μόνο ελλιπή ενημέρωση δεν έχει για τις ψυχικές διαταραχές. Σίγουρα στην Ελλάδα υπάρχει το στίγμα προς τους ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα, και ειδικά μακριά από τα αστικά κέντρα (επαρχία), αλλά δεν είμαστε και τόσο χάλια. Ούτε κάθε περίπτωση αρμόζει ψυχιατρικής παρακολούθησης. Υπάρχουν τόσες διαταραχές (κατάθλιψη, επιλόχειος κατάθλιψη, διπολική διαταραχή aka μανιοκατάθλιψη, σχιζοφρένεια) και δεν αντιμετωπίζονται όλες με ψυχίατρο. Όντας του κλάδου ίσως καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και όχι, η κατάθλιψη δεν είναι πάντα εμφανής, ακόμα κι αν τα συμπτώματα είναι "φανερά" όπως λες.