Η ερώτηση 7 με χτύπησε "right in the feels" που λέει και το Ίντερνετ τελευταία. Όχι επειδή μου λείπει η Ελλάδα, ούτε καν. Αλλά αυτή η τελευταία παράγραφος ήταν τόσο spot on που θέλω να την κάνω τατουάζ. Αν είχα 1 ευρώ για κάθε φορά που κάποιος έκανε "αστείο" για το πόσα λεφτά έχουμε "εμείς οι Έλληνες εδώ στην Γερμανία" θα είχα όντως όσα λεφτά νομίζουν ότι έχω. Λες και όταν παίρνει ένας Έλληνας το αεροπλάνο για Düsseldorf χωρίς εισητήριο επιστροφής, σε περιμένει ένας στις αφίξεις με μια βαλίτσα λεφτά επειδή είσαι γαμώ τα τυπάκια και ήρθες στο Deutschland να σώσεις την μέρα. Λες και όλα τα προβλήματα που βρίσκει κάποιος εδώ, όσο δύσκολα ή και αξεπέραστα να είναι, είναι λιγότερο προβλήματα επειδή είναι στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα. Και σε ένα άλλο σημείο που έκανε η Α,μπα, σιχαίνομαι κάθε στιγμή που έπρεπε και θα πρέπει να "εκπροσωπήσω" την Ελλάδα μόνο και μόνο επειδή το διαβατήριό μου είναι απο εκεί. Δεν ξέρω αν κάποιος που δεν έχει ζήσει εξωτερικό ξέρει πως είναι αυτό το συναίσθημα, αλλά έξω κρίνεσαι πρώτα πρώτα από την χώρα καταγωγής σου και μετά για όλα τα άλλα. Ότι κάνεις, είναι επειδή είσαι Έλληνας ή επειδή "έτσι κάνουν στην χώρα σου μάλλον". Δεν είσαι ο Αλέξης - είσαι για πάντα, ότι και να κάνεις ο "Greek guy", ή για τους συμπολίτες μου εδώ: "Der Grieche". Στην Ελλάδα όπως είπε η Α, μπα κανείς δεν νοιάζεται γιατί είναι αυτονόητο. Εδώ όμως πρέπει να παλέψεις για να αποδείξεις ότι δεν είσαι αυτό το καταραμένο στερεότυπο της προηγούμενης (παχουλής και "πονηρούτσικης") γενιάς. Και αν παραπατήσεις δεν φταίει το ποιός είσαι και το τι έχεις κάνει, φταίει που "είσαι Έλληνας" - μια ευγενική χορηγία της γενιάς Χ, να την χαιρόμαστε.