Εγώ πχ κατάλαβα ότι στο 4 η κοπέλα αισθάνεται κατώτερη των περιστάσεων γιατί τις θυμίζουν οι άλλοι πως είναι κομμάτια και αισθάνεται πως δεν θα έπρεπε. Τις δημιουργούν ενοχές που δεν είναι πιο χαλαρή να πω, πιο φιλόξενη να πω, κάτι τέτοιο. Και το ότι της το λένε συνέχεια είναι σαν να κάνουν την διαπίστωση εκείνη τη στιγμή, άρα σαν να μην δίνουν σημασία στο ότι είναι μια μόνιμη κατάσταση στη ζωή της για μια συγκεκριμένη περίοδο. Κοινώς νιώθει πως αδιαφορούν παρόλο που κάποιος θα καταλάβαινε το αντίθετο. Στην 7 πάλι το να λέει κάποιος ότι έχει φτάσει στο σημείο να βλέπει καστανά μάτια σε μια κούκλα και να την βλέπει σαν αδιάφορη για αυτόν τον λόγο, μου φαίνεται εμμονικό και χαζό. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν να λέει μια γυναίκα θεογκόμενα για τα μάτια της. Για σώμα, για γενική εικόνα ναι, για μάτια μόνο ποτέ! Η ερώτηση μου φαίνεται αντίστοιχη με το να έλεγε πως είναι θεογκόμενες αυτές που έχουν μακριά δάχτυλα, ή καταπληκτικά νύχια στα πόδια. Δεν θα έτρωγε δούλεμα αν έλεγε κάτι τέτοιο;Αυτό που θέλω να πω είναι ότι και στις 2 ερωτήσεις πρέπει να ξεπεράσεις κάποια φαινομενικά άκυρα σχόλια των ερωτώντων για να πιάσεις την ουσία. Και μου φάνηκε περίεργο πως εγώ είδα ουσία στην 4 και όχι στην 7 σε αντίθεση με τη Λένα. Κάοως έτσι δεν ξεκινούν και τα προβλήματα στο διάλογο;