Στο περίπου ομοιοπαθούσα αλλά νομίζω ότι είμαι σε πιο ήπιο βαθμό. Τον ερωτεύτηκα κι εγώ πάρα πολύ. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι θα πεθάνω επί τόπου αν δεν τον δω/του μιλήσω/τον αγκαλιάσω. Υπήρξαν στιγμές που τον φανταζόμουν με την άλλη και ένιωθα άρρωστη σωματικά, στομάχια αναποδογυρισμένα και δε συμμαζεύτεται. Παρ'όλ'αυτά (επειδή είμαι και φουλ εγωίστρια) σήκωσα φρύδι και βγήκα έξω πιο όμορφη από ποτέ. Η αίσθηση ότι αρέσω και σ'άλλους άντρες με σώζει, κάθε μέρα. Κι ας μην τους αγγίζω καν. Νιώθω πολύ πιο δυνατή, η αυτοπεποίθησή μου έχει ανέβει στα ύψη. Και πλέον, (3 μήνες μετά) νιώθω ότι και μαζί να τους δω δε θα κλάψω, δε θα οδυρθώ όπως πίστευα πριν λίγο καιρό. Ξέρω ότι μ'αγαπάει, ξέρω ότι με υπολογίζει στη ζωή του, αλλά στην ερωτική του ζωή επέλεξε πρωταγωνίστρια εκείνη. Δε θα καταδικάσω τον έρωτα. Αντίθετα, θα τον επιδιώξω, και θα περιμένω τον επόμενο μεγάλο έρωτα στη ζωή μου. Μακάρι να είμαι πιο τυχερή. Ως τότε προσπάθησα και κατάφερα να απαλλάξω τον εαυτό μου από οποιοδήποτε κακό συναίσθημα ή συναίσθημα μίσους για έναν άνθρωπο ο οποίος μου χάρισε ένα διάστημα στη ζωή μου γεμάτο ως εκεί που δεν πάει.
