Έτυχε σε ξαδερφάκι μου όλο αυτό που περιέγραψες παραπάνω και μπήκα στο ίδιο τρυπάκι ρε φίλε... Και είδα όλα αυτά που λένε ότι σκέφτεται κανείς μόνο όταν δει πραγματικά τα ΑΓΓΟΥΡΙΑ στη ζωή. Ένιωσα απίστευτα μαλάκας που χολόσκαγα για τους βαθμούς που δεν έπαιρνα στη σχολή, την προαγωγή που δεν ερχόταν στην δουλειά, την γκόμενα που με έφτυνε και την αξία που έδινα σε όλα αυτά. Και εκεί μου ρθε η αναλαμπή. Αυτά είναι η αξία μου;Τα χρειάστηκα μπορώ να σου πω γιατί είδα πόσο κενός ήμουν, και πόσο έψαχνα την αναγνώριση στην διάκριση, το χρήμα και τις σχέσεις (για να καταλήξω στα "της μοναξιάς" που ανέφερες).Ναι χρειάζονται κι όλα αυτά, είναι στιγμιαίες αναγνωρίσεις προς τον εαυτό μας (που κάποιοι έξυπνα τις έχουν δέσει και με την επιβίωση μας) αλλά δίνοντας τους το μερίδιο που τους αξίζει από τον ψυχισμό μας, καταλήγουμε να ζούμε εμείς οι ίδιοι καλύτερα, με αυτοσεβασμό και ουσιαστικότερες σχεσεις.Δεν σου μιλάω σαν κανένας γκουρού, κι εγώ ακόμα το παλεύω, αλλά αυτή είναι η πορεία που ακολουθώ. Γιατί όπως είχα διαβάσει κάπου (γμτ δεν θυμάμαι συγγραφέα): "Αν δεν αντέχεις να μένεις με τον εαυτό σου για πολύ ώρα, σκούρα τα πράγματα" (ή τέλος πάντων κάπως έτσι το είπε).Καλή η συντροφικότητα αλλά επένδυσε και στον εαυτό σου. Όχι εγωιστικά, αλλά με σκοπό την εξέλιξη του. Στην τελική, όταν βρεθεί εκείνη που πραγματικά θα "δέσετε" σαν σχέση, θα έχεις να της κάνεις δώρο έναν πολύ πιο ενδιαφέρον και ισορροπημένο χαρακτήρα. Φιλικά μιλώντας!Υ.Γ.: Την απάντηση την έγραψα σκεπτόμενος ότι η εξομολόγηση ήταν από άντρα. Θέλω να πιστεύω η καφρίλα: "Τί στον πούτσο κάνω λάθος και με ρίχνει τόσο η πουτάνα η μοναξιά ρε μάγκες;" στο τέλος μιας τόσο ωραίας εξομολόγησης, προέρχεται από την δική μας πλευρά. :-)