μα τι λέτε ρε παιδιά; οκ τα πράγματα πολλές φορές ειναι πολύ δύσκολα για να τα αντέξεις αλλά υπάρχουν πάντα και πολύ χειρότερα σίγουρα. Και αν τα πράγματα δεν έχουν φτιάξει υπάρχει πάντα και το αύριο. Και το αύριο δεν θα τα φτιάξει όλα μόνο του πρέπει να βάλουμε το χεράκι μας. Από το να καθόμαστε μέσα και να λέμε ''γιατί σε μένα Θεέ μου, και δεν θέλω να ζω, είχα όνειρα κλπ'' καλύτερα να πάρουμε τηλ κάποιον γνωστο ή να βγούμε μια βολτα μόνοι μας. Και με τους γονείς μην το βλέπετε τόσο αρνητικά. Αν δεν έχεις κάποιον στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάτσουν να σε ακούσουν αν τους κάνεις ένα πρόλογο απο την αρχή οτι δεν γουστάρεις κήρυγμα. Σκέψου ότι και εγώ μόνη μου μένω και ήθελα κιόλας τόσο πολύ να φύγω από το σπίτι αλλά τελικά είναι ωραίο να έχεις να πάρεις κάποιον αγκαλιά. Προτιμότερο απο το να καθεσαι μονος ΟΛΗ την μέρα ΟΛΟ τον χρόνο. Για συνέλθετε λέω εγώ. Ευκολό δεν είναι , ούτε μια κουβέντα ειναι . ειναι μια απόφαση δρόμος. πες ναι θα τα καταφέρω. γτ τι έχουν ολοι οι υπόλοιπο δλδ καλύτεροι ειναι απο σενα???