περπάταγα κάποτε που λέτε στο λασπόδρομο έξω από την σπηλιά μου και τσουπ, να σου μια αγελαδίτσα... Μην με παρεξηγείτε, αλλά είχα να φάω 3 μέρες (μόνο κάτι πράσινες πικρές μαλακίες είχα φάει, τις οποίες είχα μαζέψει για να ανάψω φωτιά), έτσι λοιπόν: ορμάω από πίσω της, πηδάω σαν αίλουρος στον αέρα και προσγειώνομαι με τους κυνόδοντες μου πάνω στην μηριαία αρτηρία της. Καθώς έτρεχε ζεστό και γάργαρο από τα χείλη μου το κατακόκκινο αιματάκι της αγελαδίτσας, ακούω την αγελάδα να μου λέει: Καλά δεν ντρέπεσαι;; με έχεις να υποφέρω;; με τρως ζωντανή;; Σκιάχτηκα. τα έχασα στην αρχή, αλλά μετά σκέφτηκα: έχει δίκιο η αγελαδίτσα.. πρέπει να πάψω να είμαι Νεάντερταλ, Θα φτιάξω σφαγείο... ;)