Δεν είναι έτσι ρε παιδιά. Προφανώς και ξέρω οτι είμαι ενήλικη. Είμαι όμως σε μια ηλικία που άλλοτε οι περισσότεροι άνθρωποι είχαν το μυαλό τους πιο ήρεμο, πιο αθώο, και όχι γεμάτο άγχος για το πώς θα επιβιώσουν, όχι γεμάτο υποχρεώσεις, όχι ήδη κουρασμένοι από αυτά που έχουν περάσει, ζούσαν πιο ανέμελα κι είχαν περισσότερη όρεξη για ζωή. Αυτό θέλω. Τις υποχρεώσεις μου τις αναλαμβάνω, ζω όμως με το παράπονο πως δεν ξέρω αν ακολουθώ αυτό που θέλω, δεν είναι τόσο παράλογο στα 22 σου να μην ξέρεις πώς θέλεις να εξελιχθεί η ζωή σου.