καποτε περιμενοντας σε μια τεραστια ουρα σε μια δημοσια υπηρεσια εξυπηρετησα μια ηλικιωμενη κυρια συμπληρωνοντας της μια αιτηση (μου εξηγησε πως ειχε ξεχασει τα γυαλια της). εκεινη τη μερα η δουλεια μου δεν τελειωσε και με νευρα φευγοντας τη χαιρετισα λεγοντας της πως παλι την επομενη εκει θα την εβγαζα....προς μεγαλη εκπληξη την αλλη μερα την ξαναβλεπω κατα τις οχτω και κατι το πρωι κρατωντας ενα δωρακι...ξαναηρθε να μου φερει δωρο γιατι τη βοηθησα και μου ειπε κλαιγοντας πως δεν ηξερε γραμματα...(ακομη και τωρα που το γραφω δακρυζω).το κερι που μου εκανε δωρο φυσικα δεν το εχω αναψει ποτε γιατι θελω να το κοιταζω (ειδικα οταν με πιανει η μαλακια μου και βγαινω εκτος εαυτου αυτο με ηρεμει).η λαϊκη ρηση λεει: εκει που εισαι ημουνα και εδω που ειμαι θα ρθειςας την κανουμε κτημα μας και ας εκτιμησουμε λιγο την τριτη ηλικια και γενικα το συνανθρωπο...δεν κοστιζει τιποτε