Μου κάνουν εντύπωση οι ακραίες απόψεις που διαβάζω και στα σχόλια. Γιατί πρέπει όλα να είναι ή του ύψους ή του βάθους; Γιατί μια γυναίκα που δε δουλεύει, είναι είτε "φτιαγμένη από αγάπη και προσφορά" είτε "ενα πουτανάκι χωρίς αξιοπρέπεια"; Τα πράγματα έχουν ως εξής. Η κάθε γυναίκα είναι ελεύθερη να ζήσει όπως θέλει και κανείς δεν έχει δικαίωμα να κρίνει κανέναν. Επίσης κανείς δε μπορεί να σε βάλει σε ένα καλούπι και να σου πει, αν αυτό που θα σε κάνει ευτυχισμένη είναι η καριέρα, η οικογένεια ή ο συνδυασμός. Αποδεχτείτε επιτέλους πως δε σκεφτόμαστε όλες το ίδιο και ούτε πρέπει να σκεφτόμαστε όλες το ίδιο. Η γυναίκα είναι άνθρωπος και όπως και ο άντρας έχει τις περισσότερες φορές την ανάγκη να είναι παραγωγική, να κάνει μια δουλειά που την ευχαριστεί και που ταυτόχρονα ανταμείβεται γι' αυτήν και είναι ανεξάρτητη, γιατί το μεγάλωμα των παιδιών και το νυκοκοιριό δεν τη γεμίζει. Κι επίσης γιατί αν θελήσει να χωρίσει, μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό της χωρίς να έχει ανάγκη κανέναν.Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και γυναίκες που δεν το θέλουν αυτό. Δεν είναι κατακριτέο μια γυναίκα να μη θέλει να δουλέψει, γιατί θέλει να αφοσιωθεί αποκλειστικά στα παιδιά της. Προσωπικά δε θα το ήθελα. Σίγουρα όμως δε θα υποτιμήσω μια γυναίκα που το κάνει ούτε θα την κρίνω αρνητικά. Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή ας θέτει σαν στόχο να κάνει αυτό που θα τον ολοκληρώσει και θα τον κάνει ευτυχισμένο. Και μια παρατήρηση: οι γυναίκες που δουλεύουν δε σημαίνει πως δεν έχουν χρόνο για τα παιδιά τους. Η μαμά μου δούλευε σε τράπεζα, με αξιοπρεπή μισθό που μπορούσε να συντηρήσει τον εαυτό της αν χρειαζόταν, και μου τόνιζε πάντα πως το ίδιο θα πρέπει να κάνω κι εγώ όταν μεγαλώσω. Τα απογεύματα ήταν στο σπίτι, μαγείρευε κάθε μέρα, μας μεγάλωνε με άπειρη αγάπη και φροντίδα και ποτέ μα ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν απούσα συναισθηματικά ή πως η δουλειά της την εμπόδιζε από το χρόνο που θα περνούσε μαζί μας. Σε αυτό φυσικά συντέλεσε ότι και ο πατέρας μου, ποτέ δεν την άφηνε να κρατάει ένα ολόκληρο σπίτι μόνη της, να μαγειρεύει να καθαρίζει και να μεγαλώνει εμάς. Μοιραζόταν τις περισσότερες δουλειές μαζί της. Είμαι περήφανη για τις ισορροπιες που κράτησε η δικιά μου οικογένεια σε αυτό το θέμα και θεωρώ πως δε θα μπορούσα να είχα μεγαλώσει με καλύτερο τρόπο. Φυσικά δε μπορείς να γίνεις πάντα χίλια κομμάτια για να έχεις και καριέρα και ευτυχισμένη προσωπική ζωή. Το ιδανικό για εμένα είναι να τα συνδυάσεις στο βαθμό που θα μπορέσεις. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ας μην κρίνουμε με βάση τα δικά μας βιώματα τι είναι σωστο και τι λάθος για κάθε γυναικα. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος, ούτε υπάρχει φύση της γυναίκας που την οδηγεί στην αγάπη και τη φροντίδα αποκλειστικά σαν μοναδικό καθήκον, ούτε και φύση της γυναίκας που την ωθεί να δουλεύει ακριβως όπως ο άντρας. Δεν είμαστε δίποδα θηλαστικά, είμαστε άνθρωποι με ελεύθερη βούληση και δε χρειάζεται να μας καθοδηγεί μια αόρατη "φύση". Και τέλος, ΜΗΝ γενικεύετε τα πάντα.
