Διαβάζω τα σχόλια σας και μπορώ να πω πως έχω μείνει λίγο άναυδος... Οκ, το ομολογώ, όταν ήμουν 19-20 χρονών μου άρεσε να παίζω και δεν είχα σταθερές σχέσεις, αλλά τώρα στα 31 μου δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να είναι με κάποιον που δεν αγαπάω πραγματικά. Νιώθω πως οι ξεπέτες και τα one night stands δεν με γεμίζουν πλέον και το μόνο που με κάνει πραγματικά ευτυχισμένο είναι να έχω αγάπη, κατανόηση και σεβασμό από τον άνθρωπο μου, εννοείται πως το πάθος είναι εξίσου σημαντικό σε μια σχέση αλλά ρε παιδιά, αν σε γεμίζει το ταίρι σου υπάρχει κανένας λόγος να παίξεις σε διπλό ταμπλό? Μήπως γέρασα και δεν το έχω καταλάβει? Δίοτι δεν μπορώ να καταλάβω πως σκέφτονται μερικοί εδώ μέσα...