Απίστευτο! Λες και βλέπω την ιστορία μου. Ειλικρινά δάκρυσα, όχι τόσο από στενοχώρια, αλλά επειδή πράγματι νιώθω ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Επειδή μπορώ να μιλήσω ελεύθερα και να πω ό,τι νιώθω χωρίς να με θεωρούν παρανοϊκή/υπερβολική. Ναι, όταν ο πατέρας είναι ανύπαρκτος/απαράδεκτος/ανίκανος κάποιος πρέπει να κρατάει τις ισορροπίες και αυτό (ειδικά για ένα μικρό παιδί) είναι δύσκολο. Σε καταρρακώνει και σου αφήνει ανεξίτηλα σημάδια. Πώς να συγχωρέσεις κάποιον που σου μαυρίζει την ψυχή και σε πληγώνει με το χειρότερο τρόπο; Όλα ένα θέατρο του παραλόγου και εσύ ένα πιόνι στα χέρια άλλων, μια μαριονέτα, ένα τίποτα . Είσαι εγκλωβισμένος, σε ετεροκατευθύνουν και ενώ θέλεις να φωνάξεις δε μπορείς. Κρατιέσαι, δείχνεις το πιο φωτεινό σου χαμόγελο, γιατί πρέπει κάποιος να δώσει τη σταθερότητα στο σπίτι, αλλά πονάς και κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει...