Καταρχήν σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις. Δεν μπορώ να σου πω οτι έχεις άδικο. Ειναι το μόνο επόμενο να κουράζει αυτή η κατασταση. Το βλέπω πως είναι απίστευτα ψυχοφθόρο, έχουν έρθει στιγμές που νόμιζα πως τρελαινόμουν- κυριολεκτικά, στιγμές (πολλές...) που νιώθω να χάνω τον εαυτό μου σχεδόν μέσα σ' αυτό. Κανείς δεν μπορει να αδικήσει κάποιον που κουράστηκε, και το τέλειωσε. Ίσως ειναι καλύτερα έτσι πολλές φορές. Όμως, έχω άπειρη υπομονή, άπειρη αγάπη γι' αυτον τον άνθρωπο... (Και όταν λέω πως μπορώ να του συγχωρήσω τα πάντα, δεν υπερβάλλω. Έχουμε περάσει και κακές στιγμές, μιλάω για πράγματα που σε όποιον και να πώ ότι συγχώρησα και ξέχασα, με κοιτάει σαν να ήμουν τρελή. Αλλά δεν με νοιάζει.) Ήξερα εξαρχής πως είχαν τα πράγματα. Και θα συνεχίσω να επιμένω, μέχρι όπου πάει.Και το κυριότερο...Έχω περάσει κατά πολύτο σημείο που μπορώ να γυρίσω πίσω. Όσο μ' αγαπάει κι αυτός, όσο εξακολουθεί να το θέλει, θα το προσπαθώ. Το μόνο που απομένει πια ειναι να κανω υπομονή, και να ελπίζω. Πως μια μέρα θα τα καταφέρουμε να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε μαζί.