Μπράβο, συγχαρητήρια. Να χαίρεσαι και τον φίλο σου που σε έχωσε στο τρυπάκι.Ήθελα να ξέρα που πάτε και τους βρίσκετε.Πριν το επιχειρήσεις ξανά μάθε πως αποτελεί πάγια πολιτική όλων σχεδόν των επιχειρήσεων να παρακρατούν το κόστος των κλοπών από τον μισθό του υπάλληλου που είναι υπεύθυνος για το αντίστοιχο τμήμα. Το ίδιο και στα βιβλιοπωλεία (είμαι του χώρου και ξέρω), ακόμα και στις καφετέριες. Αν π.χ. φύγεις χωρίς να πληρώσεις τον καφέ σου, δεν χάνει η καφετέρια αλλά ο σερβιτόρος που ήταν αρμόδιος για τον λογαριασμό. Και αν δεν υπάρχει πωλητής, το κόστος (όσο άδικο και αν ακούγεται) μεταφέρεται στον ταμεία, ακόμα και στον security.Υπάρχει δε και το καινούργιο «φρούτο» που εφαρμόζουν μερικά μαγαζιά. Το συνολικό κόστος των κρουσμάτων κάθε μήνα διαιρείται με τον αριθμό των εργαζομένων (ακόμα και των καθαριστριών) και κρατείται από τους μισθούς τους! Και δεν είναι μόνο οικονομικοί οι λόγοι για τους οποίους γίνεται αυτό, αλλά κυρίως λογιστικοί. Το εμπόρευμα που εμφανίζεται πως έχει αγοραστεί από την εταιρεία, πρέπει – με κάποιον τρόπο – να εμφανιστεί πως πωλήθηκε. Έτσι «πωλείται» στους εργαζομένους, και τα βιβλία ισοσκελίζονται. Ποτέ δεν χάνει η εταιρία παρά μόνο αν πρόκειται για το μικρομάγαζο κανενός εμποράκου που κάνει αγώνα να επιβιώσει.Δεδομένου λοιπόν πως ο μέσος μισθός ενός πωλητή δεν υπερβαίνει τα 550ε (για ένα δύσκολο 10ωρο και βάλε) κλέβοντας ένα πουκάμισο αξίας 50-60ε στέρησες από έναν σκληρά εργαζόμενο άνθρωπο το μεροκάματο δυο ημερών.Αυτός θα πληρώσει την "αδρεναλίνη" σου και όχι η εταιρία. Αισθάνεσαι καλύτερα; Ελπίζω πως εσύ (και όλοι όσοι το διαβάσουν αυτό) δεν το γνώριζες. Και τώρα που το έμαθες, δεν θα το ξανακάνεις. Μπορείς φυσικά να πεις απλά «δεν με ενδιαφέρει». Αλλά νομίζω σε ενδιαφέρει. Αλλιώς δεν θα ένιωθες την ανάγκη να το εξομολογηθείς.